Is it tight enough?

De eerste nacht in Peru zit erop. En hoe, daar waar Mandy een prima nacht heeft gemaakt, heeft Lisa vanaf half 2 wakker gelegen. Heerlijk zo'n jetlag... Rond 9 uur was Mandy er ook klaar voor en zijn we gezamenlijk gaan ontbijten. Bij de receptie kregen we een kleine Sinterklaas-zak met daarin een banaan, brood, muesli en pindakaas. In de keuken stond de rest om te pakken.
Na het ontbijt zijn we samen gaan zitten om te kijken hoe we de rest van de vakantie wilden inplannen. We hadden wel een globaal schema, maar onze ervaring leert dat die redelijk snel omgegooid kan/mag worden. Dus na enkele foldertjes doorgebladerd te hebben besloten we het anders aan te pakken. Op naar het Peru Hop-kantoor. Peru Hop (PH) is een busmaatschappij die toeristen van de ene naar de andere plek brengt, maar daarbij ook nog een aantal stops maakt op niet ontdekte plekjes. Tevens kunnen zij hostels en activiteiten voor je regelen, maar dit hoeft niet. Aangekomen bij PH kregen we vrijwel meteen in de eerste minuut al te horen dat we onze planning moesten omgooien, het was niet logisch. Flexibel als we zijn hebben we dit direct gedaan en zo konden we ons busticket boeken.
Hierna was het tijd voor een van de belangrijkste dingen van reizen: eten!! Via de achteringang (want waarom zou je ook de normale ingang nemen) kwamen we in de lokale supermarkt, waar we broodjes en drinken haalden om te proeven voordat we zouden inslaan voor de reisdag erna. Ontdekking van de dag: Peruaanse kaasbolletjes, mega lekker! Op een bankje midden op straat en naast een lief Peruaans vrouwtje, hebben we deze lekkernijen genuttigd. Na onze goedkeuring zijn we teruggegaan, wederom via de achteringang, om het eten te halen. De boodschapjes hebben we bij het hostel gedropt en vervolgens zijn we via het Kennedy park (met allemaal lieve katjes, zelfs in de speeltuin) naar de free walking tour gegaan. Hugo was onze gids van vandaag en aangezien er niemand anders kwam opdagen, was het een privé tour. Met de lokale bus zijn we richting het oude centrum van Lima gegaan. Het was een interessante tour. Wat ons opviel, was dat er vrij weinig andere 'gringos' in Lima rondliepen. Lima was, wat ons betreft, in vergelijking met andere steden niet heel indrukwekkend. Na de tour hebben we heerlijk gegeten bij de enige echte Peruaanse hamburgertent: Papa Cho's! En aangezien we beide nog nooit bij de Nederlandse versie hebben gegeten, weten we niet welke nou beter is. Wie weet kunnen we jullie hier ooit nog met deze informatie verrijken.

De dag erna moesten we er al vroeg uit, omdat we om kwart voor 6 opgehaald werden voor onze allereerste PH Experience. Voor Lisa was dit geen probleem, aangezien ze wederom last had van haar jetlag... Maar ook voor Mandy was dit goed te doen. De bus was maar halfvol, dus we hadden twee hele stoelen per persoon: luxe! Tijdens de reis hadden we een tussenstop in Paracas. Hier hebben we eerst heerlijk geluncht, met pannenkoeken met gecondenseerde melk (het is daadwerkelijk super vet veel lekkerder dan het klinkt), Peruaanse kaasloempia's en mega smoothies. Het was echt heerlijk! Hierna hadden we een tour naar de Islas Ballestas geboekt, ook wel de Peruaanse Galapagos eilanden genoemd, maar helaas werd deze afgezegd omdat de golven te hoog waren. Dan maar naar het Nationale Reservaat, wat gratis was (een meevallertje voor deze echte Hollanders). Voor iedereen die denkt dat Peru een groene oase is, MIS! Het bestaat voor het grootste gedeelte uit zand. Zo ook het park waar we heen gingen. Het was echter wel een ontzettend mooie plek met prachtig uitzicht over de baai van Paracas.
Na dit uitstapje was het tijd om door te reizen naar Huacachina, een oase middenin de woestijn. Dit ieniemini dorpje heeft als koosnaampje Huacafuckingchina, dat zegt dus al genoeg. De bus zat, in tegenstelling tot vanochtend, propvol en er moesten zelfs mensen met de taxi vervoerd worden... Na aankomst in ons hostel was het alweer tijd voor de volgende tour: door de duinen met een buggy en er vanaf sandboarden. Onze gids had ons maar een klein beetje bang gemaakt door ons voor van alles en nog wat te waarschuwen en ons te vertellen waar het dichtstbijzijnde ziekenhuis was, dus van gezonde spanning was heus geen sprake. We kregen een buggy toegewezen, waar we ons goed moesten vast maken. Lisa was enigszins zenuwachtig, dus haar eerste vraag was meteen; is it tight enough? Ze doelde hiermee op haar gordel, maar ze werd door de ene helft van de buggy raar aangekeken, terwijl de andere helft haar negeerde. Nadat Lisa minstens honderd keer gevraagd had of ze de gordels strak genoeg had en we nieuwe vrienden hadden gemaakt, werden we opeens geacht in een andere buggy te stappen. Shit zeg! Lisa haar vragenuurtje kon weer beginnen; is it tight enough? In de nieuwe buggy maakten we al snel nieuwe vrienden uit Oostenrijk en Canada. Daarnaast was onze driver ook echt super fanatiek, dus dit maakte het al snel goed dat we moesten ruilen. Om de sandbuggy ervaring in woorden uit te drukken: het is net als een achtbaan, maar dan zonder de zekerheid van de rails waar die aan vast zit. We maakten een aantal stops om foto's te maken, wat geen overbodige luxe was aangezien het woestijngebied echt prachtig was. Halverwege maakten we nog een aantal stops om te gaan sandboarden. Mandy was meteen enthousiast om te gaan, maar Lisa was nog wat aarzelend. Echter, de kans dat je dit nog een keer gaat doen is niet heel groot, dus YOLO! We gingen face down op onze buik de heuvels af. En wat was het gaaf! We hebben heel veel zand gehapt, en zand op plekken gekregen waarvan je niet snapt hoe het er komt, maar het was het helemaal waard! Zelfs de heuvel weer op moeten lopen was geen moeite voor ons! Mandy durfde het zelfs aan om staand de heuvel af te gaan, op een board met de meest waardeloze straps, een heuse prestatie! Filmbeelden zijn gemaakt om dit alles te bewijzen, maar die volgen later (net als de foto's die onze nieuwe friends hebben gemaakt). De laatste stop was om de zonsondergang te zien, waar we vanzelfsprekend nog veel mooie foto's hebben gemaakt. De terugweg reed de driver weer erg fanatiek door, wat weer erg gaaf was.
Na een welverdiende douche (warm voor Mandy, koud voor Lisa), zijn we naar een echte all you can drink Peruaanse bbq geweest. We kregen hier een stuk kip en een hamburger. Ook was er nog een Peruaans worstje, die afgeraden werd (door zelfs onze Peruaanse gidsen). Volgens onze Nederlandse vrienden proefde het naar poeder dat samengedrukt was tot een worst. Verder was er onbeperkt patat, salade en broodjes. De drank daarentegen, was niet onbeperkt. Was dat even een domper voor sommige mensen. Wij daarentegen hebben alleen maar cola genuttigd, doe even gek! De rest van de groep heeft naar het schijnt een leuk feestje gevierd te hebben, maar wij doken al vroeg ons bed in omdat Lisa (nog steeds) last heeft van haar jetlag.

Vanochtend zijn we eerst nog een rondje door het dorpje gelopen (dit duurt ongeveer vier minuten) voordat we op een cerviche tour gingen. We gingen naar een lokaal restaurant waar we HET gerecht van Peru geprobeerd hebben: cerviche. Dit is een gerecht waarbij vis in een saus wordt gedrenkt, bestaande uit limoen en al wat nog meer waarvan we het bestaan niet (willen) weten. Groot voordeel, de traditionele saus wordt zonder ui gemaakt, deze hoort er namelijk bovenop! Mandy was dus helemaal happy. Aangezien we nu in Peru zijn, was het tijd om een threesome te proberen, kunnen we dit ook weer van onze bucketlist afstrepen. Samen hebben we er 1 opgegeten, bestaande uit rijst, inktvisringen en wit vis. Super lekker, des te meer omdat er geen ui doorheen zat :).
Na deze lunch reden we terug naar het hostel om onze backpacks op te halen. Wij waren namelijk in de veronderstelling dat we de bus naar Arequipa moesten hebben vanmiddag, maar daar later meer over. Een snelle omkleed sessie later zaten we te wachten op de bus. Op het moment dat we onze spullen in de bus mochten leggen kwam Martijn (1 van onze Nederlandse vrienden) erachter dat zijn backpack niet meer bij hun tafel stond. Klein probleempje en wat oponthoud. Samen met de gids heeft hij de camerabeelden van het hostel nagekeken en daarop was te zien hoe een man zijn tas pakt en er zo mee weg loopt. Kakzooi dus. Een half uur later dan gepland konden we toch vertrekken, aangezien we de tas toch niet meer terug zouden vinden. Het was wel meteen een goede les voor ons, wij hadden onze spullen tijdens het omkleden namelijk ook onbeheerd achter gelaten, het is zo'n klein dorpje en in het hostel zelf, dan geloof je niet dat dit soort dingen gebeuren. Nadat we een kwartiertje onderweg waren begon het volgende probleem. Er klopte iets niet met het aantal mensen in de bus, dus iedereen werd opgeroepen om te kijken of je wel in de bus hoorde. Uiteraard werden Lisa en Mandy niet opgeroepen, dus we mochten ons even melden. Wat bleek, ons ticket is geboekt door de dame van het PH kantoor en zij vertelde ons dat we maar 1 nacht in Huacachina zouden verblijven. Alleen op ons ticket staat dus dat we hier 3 nachten zouden verblijven. Blond als we zijn hebben we dit helemaal niet dubbel gecheckt. We mochten wel mee naar onze eerste stop, een drank proeverij. Hier kregen we eerst een rondleiding over hoe de drank gemaakt werd en vervolgens mochten we proeven. Zelfs Mandy heeft alles geproefd, maar dan hele kleine slokjes. De rest ging naar Martijn, om zijn pijn een beetje te verzachten. Na alle drank zijn we de bus weer ingestapt.
Hier zitten we dus nu, in een bus waar we niet in horen te zitten. De gids heeft al een heel aantal keer heen en weer gebeld en weet niet zeker of we vandaag wel naar Arequipa kunnen. Wel kregen we net te horen dat we het in ieder geval tot aan Nazca zouden redden, daarna moeten we verder kijken...

We houden jullie op de hoogte!

Liefs,
Lisa & Mandy