Lake Titicaca

Om half 5 ging de wekker alweer, we werden vandaag om kwart over 5 opgehaald om vanuit Arequipa naar Puno te reizen. Martijn, Jari en Jorrit zouden vandaag naar Cusco gaan, dus het was helaas ook tijd om afscheid van ze te nemen. Tot onze verbazing mochten we alle 5 met dezelfde bus mee, wat een gezelligheid! De gids op de bus vertelde ons dat we met 20 minuten bij de ontbijtstop zouden zijn, alleen drie kwartier later waren we er nog niet. Bij navraag bleek dit te komen omdat de bus getankt had, want hier ben je natuurlijk een half uur mee bezig?! Het zou nog 10 minuten duren. Dit waren 10 Peruaanse minuten, wat neerkomt op nogmaals drie kwartier. Maar goed, anderhalf uur na de pick up konden we dan eindelijk aan het ontbijt. Hier viel niks over te klagen, een prima broodje met kopje thee voor nog geen 3 euro. Zelfs onze afvalbakken Jari en Jorrit hadden aan 1 broodje genoeg, of hadden ze nu al heimwee naar ons gezelschap??
Na het ontbijt vervolgde we onze weg richting onze overstap. Rond half 12 was het dan toch echt tijd om afscheid te nemen. Een knuffel en de afspraak om elkaar in Nederland nog eens op te zoeken later, konden we onze backpacks ophalen en overstappen in een minivan. Deze zou ons binnen een uur naar Puno brengen.
Puno is een stadje dat aan Lake Titicaca ligt en bestaat uit kleine, steile straatjes en bakstenen huizen. Na het inchecken bij ons hostel (op de vijfde verdieping, wat een ellende op 3800 meter boven zeeniveau) zijn we wat gaan rondlopen door het stadje. We waren het er al snel unaniem over eens dat Puno geen schoonheidsprijs verdient. Gelukkig verbleven we hier dan ook maar 1 nachtje. Voor de mensen die nog nooit de hoogte zijn ingegaan, vanaf 2000 meter hoogte wordt de lucht een stuk ijler. Hoe hoger hoe minder zuurstof in de lucht zit, waardoor je steeds sneller buiten adem bent. Sommige mensen hebben ook last van hoogteziekte, waarbij je last hebt van duizeligheid, misselijkheid en hoofdpijn, hier is helaas niet veel aan te doen. Gelukkig hebben wij hier vrijwel geen last van (op de ochtend in Colca Canyon na dan).
's Middags hadden we een excursie naar het Titicacameer, wat het hoogste meetbare meer boven zeeniveau ter wereld is. We werden met een minivan naar de pier gebracht. Aangezien de straatjes hier zo smal zijn, is dat soms wat lastig rijden. En wat doe je als een tuktuk taxi de weg blokkeert? Dan rij je er gewoon tegenaan, want anders schiet het niet op natuurlijk! Daar waar het hele busje schrok van deze aanrijding, besloot de chauffeur van de tuk tuk het nog ietsje erger te maken, door in plaats van vooruit, achteruit te rijden. Een tweede botsing bleef niet uit. Het leek beide chauffeurs alleen niet te deren, want we reden vervolgens gewoon weer door. We mochten eerst drie kwartier in een boot zitten waarmee we naar het eerste eilandje voeren. Hier kregen we uitleg van de lokale bevolking over hoe ze hier leven en hoe ze ervoor zorgen dat de eilandjes in het Titicacameer niet wegdrijven. Uiteraard konden we hier souvenirs kopen en konden we zelfs afdingen. Na het eerste eiland gingen we door naar het tweede eiland, wat het zogenaamde 'hoofd'eiland was. Hier hebben we een stempel voor in ons paspoort gehaald om te bewijzen dat we er echt geweest zijn.
We hebben de afgelopen dagen ook met een gezin uit Trinidad rondgereisd. Dale en Kelly met hun dochtertje Zayla van anderhalf. Zij zouden morgen naar Cusco reizen, dus besloten we om de deze laatste avond samen uit eten te gaan. We hebben de hoofdstraat van Puno afgelopen en zijn bij een restaurant gaan eten met een heus driegangenmenu. Het was erg gezellig en aangezien Zayla nog best wat weg had van Bo (Mandy haar nichtje), voelde het even of Mandy weer thuis was.
Bij terugkomst in het hostel bleken we buitengesloten te zijn van onze dorm. De deur was van binnenuit op slot gedraaid en na herhaaldelijk kloppen werd er eindelijk open gedaan. Een meisje deed de deur open met een handdoek om zich heen, maar de badkamerdeur stond open en we konden zo haar vriend onder de douche zien staan. Ze was behoorlijk verbaasd om ons te zien, terwijl onze tassen toch overduidelijk in de kamer aanwezig waren. We besloten daarom om nog maar even bij Dale, Kelly en Zayla te buurten zodat onze roommates hun douchebeurt konden afmaken... Na een half uur vonden we het tijd worden om zelf een douche te nemen, waarbij Lisa als eerste mocht. Helaas werd het water alleen niet warm en wat bleek, de boiler was niet eens aangesloten op onze douche. Dan maar zonder douchen naar bed.

Op naar Bolivia vandaag! Nadat de wekker was afgegaan en we onze tassen weer ingepakt hadden zijn we naar het ontbijt gegaan. Onze pick-up zou om 8 uur zijn, maar om kwart voor 8 werden onze namen al omgeroepen, de bus was er al. We hebben nog snel een broodje voor onderweg gemaakt en zijn in de minivan gesprongen. We werden al snel overgezet op een grote bus waarmee we eerst naar de grens van Peru en Bolivia gingen. Vlak voordat we de grens over wilde gaan vertelde onze gids van Peru Hop dat de Bolivianen aan het staken waren tussen de grensovergang en Copacobana. Dit deden ze door rotsen op de weg te leggen waardoor niemand er meer door kon. Gelukkig was er wel vervanging geregeld, we zouden met de boot gaan. Eerst mochten we in Peru onze stempel halen om het land te verlaten, daarna moesten we 5 minuutjes lopen om naar de Boliviaanse grens te gaan, waar we onze Boliviaanse stempel kregen. Dit ging erg soepel en na een half uurtje was de hele bus klaar. We moesten nu naar de boot lopen in plaats van de bus. Dit was een wandeling van 10 minuten, waarbij we hoopten op een pier uit te komen, maar jullie raden het natuurlijk al, dat zou zeker niet avontuurlijk genoeg zijn. Het werd een wandeling door een soort weiland welke eindigde op rotsen. Aan het eind van de rotsen lag onze boot en geloof ons, met je backpack over de rotsen is geen pretje. Gelukkig is niemand in het water gevallen en de boottrip kon niet veel later beginnen. We hebben ruim een uur op de boot gezeten die ons naar Copacobana bracht. Hier stond onze bus klaar, waar we onze backpacks in konden stoppen en ons gereed konden maken voor onze middag excursie. We hadden net genoeg tijd om wat geld te pinnen en een broodje ei met kaas te halen (we hadden een take-away order). Ergens heeft een communicatiefout opgetreden, want we hadden beide een broodje hamburger met kaas, maar goed, dat is ook prima te eten. Hierna was het tijd om in de boot te stappen op weg naar Isla del Sol, een Boliviaans eiland op het Titicacameer (dit meer ligt dus voor een gedeelte in Peru en in Bolivia). Het duurde ruim een uur om hierheen te varen, op het eiland konden we een hike doen van ongeveer drie kwartier om vervolgens weer ruim een uur terug te varen. Het was grappig om te doen, maar niet fantastisch. Op de terugweg stopte halverwege 1 van de twee motors ermee en onze gids probeerde deze weer te maken terwijl hij met zijn voet de andere motor probeerde te bedienen. Dit ging niet helemaal zoals hij wilde, waarop Mandy toesnelde en het roer even overnam zodat de gids in alle rust de motor kon fixen. Mandy heeft vrienden gemaakt :).
Bij terugkomst konden we gelijk de bus weer in, ditmaal op weg naar La Paz. Na een uurtje rijden mochten we de bus weer uit, we moesten een meer oversteken en hierbij moesten de passagiers in een boot en de bus ging op een soort vlot. Het was megakoud hier, er lag zelfs ijs in onze boot, maar we hebben het weer overleefd. Aan de overkant hadden we een kwartiertje de tijd om wat te eten te halen, wat uiteindelijk 2 broodjes ei (ja, dit keer ging het wel goed!) voor Mandy en 2 broodjes hamburger voor Lisa werd. Vervolgens konden we de busrit vervolgen naar La Paz. Rond 22:30 uur kwamen we hier aan. Na een snelle incheck zijn we lekker ons bed ingedoken. Morgen gaan we eens kijken wat we hier kunnen beleven!

Liefs,
Lisa & Mandy