We survived Bolivia!

Na een goede nachtrust (ondanks de muziek van de discotheek op zolder) zijn we lekker gaan ontbijten in het hostel. We hadden traditioneel Boliviaans ontbijt: voor Mandy scrambled eggs met brood en kaas en voor Lisa een heuse Canadese pannenkoek met spek en maple syrup. Het smaakte ons erg goed! We moesten voor 1 uur uit checken, dus zijn we op tijd richting het Bolivia Hop kantoor gelopen. Aangezien we via hun korting krijgen op de tours die we in Bolivia willen doen, klopten we hier aan. We werden hier vriendelijk geholpen door een Duits meisje en de tours naar de Uyuni zoutvlaktes en Death road waren al snel geboekt, wat weer een rib uit ons lijf was. Met de creditcard zouden we 8% extra moeten betalen, dus besloten we de ATMs te gaan leeg trekken. En we moesten daadwerkelijk meerdere pinautomaten langs (+ meerdere pogingen per apparaat) om voldoende cash te krijgen voor de aanbetaling. Ze vertrouwen namelijk op onze mooie blauwe ogen dat we het resterende bedrag na de tours komen betalen.
Toen de tours eenmaal geboekt waren, wilden we ons verblijf in La Paz met 1 dag verlengen en daarom liepen we naar het bureau ernaast om ons busticket aan te passen. Dit plan was ontzettend mooi bedacht, maar was compleet niet uitvoerbaar. Er gaat namelijk geen bus op de dag dat wij weg willen gaan, balen! Dus, flexibel zoals wij (en de Bolivianen) zijn, hebben we onze Death road tour dezelfde ochtend gepland als dat we terugkomen met onze nachtbus vanuit Uyuni.
Het was inmiddels 12 uur, dus besloten we terug te gaan naar het hostel om onze spullen voor vanavond klaar te maken. Hier moesten we wel goed bij na denken, want in Uyuni vriest het en de Death road schijnt behoorlijk warm te zijn. We hebben de tas ingepakt met in ons hoofd Mandy haar favoriete eten: een ui (in laagjes dus). Om 1 uur precies stonden we bij de uitcheckbalie om een extra nacht te boeken voor als we terugkomen en om onze grote backpack in de storage te kunnen opslaan.
Nu alle dingen geregeld waren, was het tijd voor onze semi-favoriete bezigheid: souvenirs kopen, en extra warme kleding voor de komende dagen. We hebben de halve stad afgelopen om de mooiste truien, mutsen en handschoenen te vinden. En het is gelukt ook, na flink onderhandelen met de Bolivianen hadden we voor nog geen 35 euro's maybe-alpaca vesten, handschoenen en mutsen (allemaal 2 van), tasjes, souvenirtjes en nog veel meer gehaald.
Van het sponsoren van de lokale economie kregen we best wel trek. Op ons kortingskaartje vonden we een restaurant waarbij we een gratis stroopwafel flurry kregen. Dit klonk ons wel goed in de oren, dus liepen we die kant op. In het tentje probeerden we in het Nederlands te bestellen, maar helaas snapten de Bolivianen dit niet. Dan maar in het steenkolen Spaans, wat inmiddels al aardig goed gaat. Wederom een traditionele Boliviaanse maaltijd, ditmaal bestaande uit bitterballen en kapsalon (shoarma met patat en kaas). Jullie kunnen trots op ons zijn!
Met gevulde maagjes gingen we verder op jacht naar souvenirs. Nadat we uitgeshopt waren, hebben we nog even in het hostel gerelaxed (thee met coca bladeren drinken, op de stoelen hangen, telefoontjes opgeladen) voordat we richting de nachtbus gingen. Er was ons verteld dat dit ongeveer 10 minuten lopen was, geen probleem dus. Bij navraag bij de receptie bleek dit niet het beste idee, aangezien de nachtbus vanaf het busstation vertrok en dit bekend staat als niet veilig. Dat werd dus in een taxi stappen en ons laten afzetten. Gelukkig ging dit allemaal goed en vertrokken we om 21 uur vanuit La Paz naar Uyuni.

Om 7 uur 's ochtends kwamen we aan in Uyuni. De nachtbus was goed gegaan en we hebben nog een soort van iets kunnen slapen. Voor het kantoor kregen we nog een ontbijtje wat we in de bus moesten opeten alvorens we uit mochten stappen. We werden opgewacht door iemand waarmee we onze tour gingen doen. De tour begon pas om half 11 dus hebben we eerst nog wat rondgelopen door Uyuni, een goed ontbijt gehaald (want de bus stelde niet veel voor) en beenwarmers gekocht. Aangezien we teveel dezelfde smaak hebben, vonden we nu ook dezelfde het leukst. We besloten om verder te zoeken naar een zelfde paar en te delen. Op de foto's die volgen zullen jullie het eindresultaat zien. Om half 11 begon Salar de Uyuni tour, dit is de grootste zoutvlakte van de wereld. Er stonden drie jeeps klaar, waarvan eentje voor Spaanse mensen en de andere twee voor 'overigen'. Wij deelden de jeep met een Canadese en een Duits stel. We begonnen bij de Train Cemetery, dit was vroeger het hoofdstation tussen Uyuni en Chili, maar is inmiddels niet meer in gebruik (alleen nog 1 van de treinrails) omdat de overheid er geen geld meer in wilde stoppen door onenigheid met Chili. Je kunt je dit voorstellen als een woestijn met verroeste treinstellen en locomotieven. 's Avonds wemelt het hier van de Boliviani's om koper uit de oude wagons te stelen. Via het ophaalpunt voor de lunch gingen we naar de zoutmakerij. We kregen in het museumpje te zien hoe ze de zout van de zoutvlakte verwerken voor productie. Buiten het museumpje lag een enorme berg met zout, en Lisa wilde wel eens controleren of het ook wel echt zout was. Na een grondige inspectie kon ze dit inderdaad bevestigen. Echter, twee seconden hierna vertelde de gids dat je dit zout toch beter niet in je mond kon stoppen... Oeps!
Na deze voorlopige laatste stop in de bewoonde wereld, betraden we de zoutvlakte. Het zout is echt witter dan wit en met een beetje zonlicht word je al snel verblind, een zonnebril is daarom geen overbodige luxe. Na een korte eerste fotostop, reden we door naar het eerst gebouwde zouthotel waar ook een enorm monument staat voor de Dakar rally. Deze race vindt al jaren plaats tussen o.a. Argentinië en Bolivia, waarbij ze Uyuni niet overslaan.
Na een heerlijke lama lunch, reden we dieper de zoutvlakte op waar een uitgebreide fotosessie niet mocht ontbreken. De gids zei dat we hier een uur hadden, en tot onze verbazing hadden we hier niet eens genoeg aan. Ook bezochten we Isla Incahuasi, een eiland wat vol staat van de cactussen, waar we een avontuurlijke hikeje hebben gedaan. We werden hierbij begeleid door de lokale gids, een hond. We hadden vanaf de top schitterend uitzicht over de zoutvlakte. Eenmaal beneden begon de zonsondergang, wat door de bewolking prachtige plaatjes opleverde. In het donker moesten we toen op weg naar onze eerste overnachting in een zouthotel. Na een goed diner hebben we een heerlijk warme douche voor 10 Boliviano's de vrouw genomen. Daar waren we wel aan toe met die temperaturen hier (het is vrij koud hier)!

De volgende dag bleek bij het opstaan dat het Duitse meisje uit onze auto ziek was en dat een van de jeeps een lekke band had, wat treffen wij het weer! Nadat het wiel verwisseld was, gingen we naar het ziekenhuis. Stel je hier niet teveel bij voor, dit is gewoon een bungalowtje met een dokter gekleed in zijn sportoutfit. Gelukkig kon hij onze nieuwe friend wel helpen, en waren we snel weer op weg. Onderweg hebben we veel vicuña's gezien, dit is een zeldzaam dier die familie van de lama is. Na een tijdje stopte onze chauffeur omdat we de andere jeep kwijt waren. Mandy besloot daarom om maar eens gebruik te maken van de lokale specialiteit; the incatoilet! Zoals jullie waarschijnlijk al door hebben, is dit gewoon een toilet in de natuur. Aangezien het vrij hard waaide, besloot Mandy eerst af te dalen om zo minder last te hebben van de wind en het rondzwaaiende zand. Toen de andere jeep weer bij was, kwamen we aan bij koraalrotsen. Uyuni heeft namelijk duizenden jaren geleden onder water gestaan, waardoor het landschap uniek is en dus ook nog versteend koraal bevat. Door de vele rotsen was deze plek uitermate geschikt om ook voor Lisa het incatoilet te gebruiken.
De volgende stop was wederom bij de treinrails richting Chili. Hier hebben we maar 3 seconden buiten gestaan omdat het zo hard waaide en daarom ook erg koud was. Voor jullie informatie, we droegen hier 5 lagen en een muts en hadden het nog steeds koud.
Voor de lunch stopten we nog bij een van de elf actieve vulkanen in Bolivia en een Lagoon met flamingo's. Echter, de stops waren hier ook minimaal door de kou en de wind.
De lunch bestond uit kip met pasta, wat goed smaakte ondanks dat het niet warm was.
Na de lunch zijn we gestopt bij een zeven kleuren berg (4700m), boomrots en het nationale park. Maar niet voordat we af en toe in een soort zandstorm zijn beland. In het nationale park was de red lagoon, een meer wat rood kleurde doordat de algen die in bodem zaten bewogen door de wind.
Na deze enerverende dag kwamen we bij ons hostel aan. We waren al geestelijk voorbereid door de gids dat het hier koud zou zijn, maar jemig, het was toch echt veel kouder dan we ons hadden kunnen voorstellen. Zelfs een extra broek en trui en koppen thee hielpen niet tegen de kou. Gelukkig kregen we na het eten een kruik van onze gids!

De laatste dag van de tour ging de wekker al vroeg, we moesten om half 6 vertrekken. Onze eerste stop waren de geisers, waar een behoorlijk zwavelgeur hing. Aangezien Lisa niet zo'n goede nacht had gehad en zich niet zo lekker voelde, was die binnen twee seconden terug in de auto. Mandy heeft zich daarentegen opgewarmd aan de warme rotte eieren-lucht. Gelukkig was de tweede stop een stuk aangenamer: de hotsprings. Mandy heeft heerlijk gebadderd in het warme water, terwijl Lisa zich steeds slechter ging voelen. Na slechts 40 minuten was het alweer tijd om verder te gaan. Het Duitse meisje wat steeds voorin zat, bood haar plek aan Lisa aan. Dit scheelde al een stuk! Na 300m bedacht Mandy zich dat ze haar slippers in de kleedkamer had laten staan. De chauffeur bedacht zich geen moment en draaide de jeep meteen om. En wat een geluk, de slippers stonden er nog! De volgende stop was de Salvador Dali woestijn (4900m), die vernoemd is naar deze Spaanse schilder omdat het landschap veel weg heeft van zijn schilderijen. Normaal gesproken ligt er geen sneeuw in de dessert, maar vanwege de hoogte heeft Mandy een sneeuwbal naar de gids kunnen gooien. Ook hebben we hier een groepsfoto gemaakt, met gids en chauffeurs erbij. De laatste gezamenlijke stop was la Laguna verde, ofwel het groene weer. Aangezien de wind vandaag was gaan liggen, was het meer gewoon blauw. Desalniettemin was het mooi om te zien. Het was nu tijd om afscheid te nemen van de helft van de groep, omdat zij verder gingen naar Chili en wij terug naar La Paz. Aangezien we een erg leuke groep hadden, was het jammer om te splitsen. Echter, we hebben wel het aanbod gekregen om op bezoek te komen in Zwitserland, dus we weten waar ons volgende reisje heen gaat!
Na het afscheid reden wij terug naar de hotsprings, waar we nog een bezoekje aan een "normaal" toilet konden brengen. Helaas werd Lisa hier helemaal niet lekker, en bezocht ze een plekje naast het toiletgebouw. Lisa zag een lama en wilde deze op de traditionele manier begroeten: spugend. Dit gebaar werd echter niet gewaardeerd, de lama keek er niet op of om van. Gelukkig waardeerde ze het gebaar zelf wel, ze voelde zich iets beter.
De lunch volgde al snel, wat voor Mandy uit een broodje gezond bestond en voor Lisa uit cola. Mandy heeft nog een paar Boliviano's uitgegeven aan de mooiste wc ever, bestaande uit douchegordijntjes en een muurtje van 1.50m hoog. Wat een avontuur, dit is pas echt simultaan plassen.
Na de lunch was het tijd voor een hike naar de Black Lagoon. Dit is een afgelegen plasje die je alleen te voet over rotsachtige bergen kunt bereiken. Gelukkig voelde Lisa zich weer wat beter, en besloot ze mee te gaan. Aangezien we met z'n zessen de enigen waren, was het een gave wandeling. Op de terugweg zag Lisa een stuk modder aan voor rots en stapte vol in het water, met als resultaat een vieze natte schoen. Ook Mandy wilde de tocht avontuurlijker maken, en besloot met haar kont in een tak te hangen tijdens het incatoilet. Dit blijkt geen succes te zijn!
Rond kwart voor zes kwamen we weer aan in Uyuni, waar we snel een warm restaurant met wifi opzochten. Het werd wederom een traditionele Boliviaanse maaltijd: pizza met champignonnesoep. Toen onze Canadese reisgenote op haar ticket keek hoe laat we vertrokken, bleken we een uur eerder dan gedacht weg te gaan (we hebben niet veel geleerd van ons ticketavontuur in Peru). Snel onze maaltijd opeten en op naar de bus. De bus bleek een degelijke nachtbus te zijn, waarbij de stoelen vrij ver naar achter konden zonder dat de benen in de knel kwamen. We kregen weer een maaltijd aangeboden, die we deze keer vriendelijk aan onze Britse achterbuurvrouwen hebben gedoneerd.

Na een nacht vol stops, kwamen we om kwart over vijf aan in La Paz. Aangezien het kantoor van de busmaatschappij nog niet open was (vanwaar we onze pick-up voor de Death Road tour zouden hebben), namen we een taxi naar ons hostel. Hier probeerden we Altitude travels (de maatschappij voor de tour) te bereiken, maar dit lukte (waarschijnlijk vanwege het tijdstip) niet. Dan maar aan de coca thee! Gelukkig kwam rond half 7 onze Bolivia Hop gids Alejandro (oud gids voor Altitude travels) binnen wandelen. Hij spotte ons meteen en werd al snel onze held door te regelen dat ze ons bij het hostel kwamen ophalen. Als tegenpresentatie verwacht hij nog wel een review over Bolivia Hop van ons, wat natuurlijk een kleine moeite voor ons is.
Rond 7 uur werden we opgehaald voor onze tour van vandaag. Dit is een fietstocht over de Death Road, welke zijn naam te danken heeft aan de extreme gevaren (diepe afgrond) en de ontelbare ongelukken die op deze weg gebeurd zijn. Tijdens de tocht konden we dit ook zien aan het aantal kruisjes die langs de weg stonden. Echter, voordat we op bij de start van de tour aankwamen, moesten we nog een klein halfuurtje wachten op onze dronken medepassagiers. Tja, het is maar wat je leuk vindt!? We begonnen 4900m, waar het, het zal ook eens niet, behoorlijk koud was. Gelukkig kregen we uitgebreid beschermende kleding (broek, jas, handschoenen en helm), waardoor het iets minder koud was. De eerste 24 km hebben we afgelegd op een prachtig stukje asfalt, waardoor het erg soepel liep. Na dit opwarmertje moesten we de fietsen weer op de bus laden en reden we nog een kwartier verder tot aan het begin van de echte Death Road. Na een fotomomentje was het tijd om weer op de fiets te stappen. Deze weg bestaat uit zand, stenen en veel los grind. Om te testen hoe los het grind wel niet lag, besloot Lisa dit eens van dichtbij te bekijken. Via een prachtige snoekduik over het stuur belande ze op de grond, en wat bleek, het grind lag inderdaad erg los. De grond was overigens ook niet erg fijn, dus mocht iemand dit ook willen testen: het is niet aan te raden! Na de kleding te hebben afgeklopt, stapte ze weer op de fiets. Er waren immers nog 30 km te gaan. De eerste 17 km hadden we 15m zicht omdat we in een wolk reden. Toen we hier eenmaal onder zaten hadden we prachtig uitzicht op de omgeving en konden we volop genieten van de tour. De Death Road is zeker een aanrader, zelfs al heb je de grond van dichtbij bekeken.
Op de terugweg hebben we een dvd gekregen met foto's en video's van de tour, evenals een t-shirt om te bewijzen dat we de Death Road hebben overleefd. Rond 7 uur kwamen we aan in hostel, waar we na het inchecken een hapje hebben gegeten met op de achtergrond het fantastische Nederlandse nummer Drank&Drugs (genieten dus). Na de blog te hebben afgemaakt zijn we snel onder de douche gestapt en ons bed ingedoken, de afgelopen dagen waren mooi maar ook erg vermoeiend. En hebben wij even mazzel, morgen staat de wekker weer in de vakantiemodus: voor 6 uur! Er staat dan anderhalve dag reizen naar Cusco op het programma, we hebben er nu al zin in!

Liefs Mandy & Lisa

P.S. Super leuk om alle reacties op deze blog te lezen, blijf vooral reageren :)!