Op weg naar Cusco & Rainbow Mountain

Om kwart voor zes ging de wekker alweer voor onze pick-up naar Cusco. Terug naar Peru dus. Na een snelle inpaksessie zijn we naar de lobby gegaan. Hier heeft Mandy haar ouders even gebeld, aangezien ze erachter kwam dat haar telefoon het nauwelijks meer doet (lees; ze kan niet gebeld worden, whatsapp berichten komen niet door), bij voorbaat excuses als Mandy dus niet regeert. Precies om half 7 kwam Alejandro de lobby ingelopen om ons op te halen. We waren de eerste in de bus, dus konden zelf het beste plekje uitzoeken :). Nadat iedereen was opgehaald konden we beginnen met de reis richting Copacabana. Rond kwart voor 11 moesten we de bus weer uit om met het bootje Lake Titicaca over te gaan. Dit moesten we op de heen weg ook, alleen was het toen donker. Nu konden we wat zien en het was eigenlijk best een mooie omgeving. Vanaf de overkant ws het nog ongeveer 3 kwartier rijden naar Copacabana, waar we rond 12 uur aankwamen. In Copacabana moesten we tot 17 uur wachten tot onze volgende bus zou vertrekken naar de grens van Bolivia. We zijn dus naar een restaurantje gegaan om te lunchen, even te skypen, maar vooral te chillen in de zon. Na de lunch hebben we nog even gekeken voor wat laatste souvenirs, is er een rekverband ingeslagen voor Lisa haar arm (die na de val van gisteren toch wel wat pijnlijk aanvoelt) en hebben we op een panorama terras verder genoten van de zon.
Om 17 uur mochten we de bus weer in, waar we erachter kwamen dat een beetje zonnebrand niet verkeerd was geweest, we waren beide best verbrand. Op naar de grensovergang. We zaten voorin de bus zodat we als eerste de grens over konden om onze stempel te halen. In Bolivia was dit gelukt en Alejandro had ons ook al snel door. Omdat hij ons zo aardig vond kwam hij naar ons toe om ons een knuffel te geven en ons te vertellen dat we alvast door mochten lopen (zonder de groep) naar de Peruaanse grens. Hier kwamen we ook als eerste aan en konden daarom het beste plekje in de Peruaanse Hop bus uitzoeken. In Puno zijn we gestopt om te eten (dit was de enige veilige stop volgens PH op de weg) in een Italiaans restaurant. Daarna kon de rit naar Cusco beginnen, heerlijk in de nachtbus. Helaas was dit de minste nachtbus tot nu toe, met een onverharde weg en super leuke reisgenoten die de hele nacht pisco sour (Peruaanse sterke drank) aan het zuipen waren, wat ook te merken was aan hun gedrag...

Om half 6 's ochtends kwamen we in Cusco aan. Vanaf waar de bus stopte moesten we nog een stukje met de taxi die ons bij ons hostel afzette, allemaal prima geregeld. Bij ons hostel aangekomen konden we helaas nog niet inchecken, maar wel onze bagage achter laten. Hier hebben we eerst even gezeten totdat het in ieder geval licht zou worden. Na het ontbijt zijn we Cusco zelf gaan ontdekken. We begonnen de ochtend met een free walking tour, waarbij we veel informatie over Cusco en de Inca's kregen. Aangezien we vrij moe waren, hebben we niet alle gedetailleerde informatie kunnen opslaan, maar we hebben wel een goede indruk gekregen van de stad. We zijn naar een uitkijkpunt gelopen vanwaar we een prachtig uitzicht hadden over de stad en de omliggende bergen. Cusco heeft een fraaie ligging! We sloten de free walking tour af in een lokale groente- en fruitmarkt waar we als tip kregen om een machu pichu sandwich te proberen. Dit advies namen wij graag ter harte! De sandwich bestaat uit avocado, tomaat, komkommer, kip, ei, kaas en veel kruiden en zout. En geloof ons, dit broodje is echt heerlijk! Na nog wat fruit te hebben gekocht, wilden we richting het kantoor van PeruHop om ons t-shirt te halen. We besloten naar beneden te lopen. Eenmaal beneden aangekomen, bleek dat we de toeristische route hadden genomen: we waren aan de andere kant van Cusco beland. Uiteraard was dit precies de bedoeling, want waarom zou je rechtstreeks naar je bestemming lopen als je wat meer van de stad kunt zien! Bij het kantoor van PeruHop aangekomen werden we geholpen door de minst vriendelijke persoon van het bedrijf, een of andere Europees trutje. Behulpzaam was ze allerminst, maar we hebben nu wel een prachtig hopster shirt. Nu dit geregeld was, was het tijd om onze tour in en rond Cusco te regelen. We besloten dat we naar Rainbow mountain, Machu Pichu en de jungle wilden. Dit hebben we in het hostel geregeld, waar we ook meteen konden inchecken (dit heeft de hele middag geduurd).
Nadat alles geregeld was, heeft Mandy weer heerlijke guacamole gemaakt. We hadden niet veel honger, dus werd het een traditioneel chipsavondje. We hebben ook nog een lekker toetje gehad, voor Mandy yoghurt met koekjes en voor Lisa yoghurt met m&m's. Na een warme douche zijn we snel ons bed ingedoken, aangezien de wekker om 3 uur zou gaan voor Rainbow mountain.

Ondanks dat we vroeg in bed lagen, waren we nog ver weg toen de wekker op dit onmenselijke tijdstip ging. We vragen onszelf soms af waarom we dit ook alweer doen. We werden om half 4 opgehaald in het hostel, vanwaar we nog 3 uur in de bus moesten voordat we ontbijt kregen. Bij het ontbijt bleek onze groep 4x zo groot dan ons verteld was. Dit was helaas niet het enige wat een beetje jammer was, want er waren meer dingen niet goed georganiseerd. Het is echt te merken dat deze tour nog niet langer dan een jaar wordt aangeboden. Na het ontbijt (bestaande uit droog brood met jam) moesten we nog 10 minuten met de bus tot het beginpunt van de hike. Het was ook hier te merken dat we flink op hoogte zaten (4300m), want bij het minste of geringste waren we al buiten adem en hadden we een hartslag van 200 per minuut. Na de eerste 200m stijgen was Lisa er al klaar mee en besloot ze een paardje te nemen. Ze werd gekoppeld aan Marsial, de paardenman, die de hele trek op zijn slippertjes mee ging lopen. Mandy wilde een goede training voor de Dam tot Dam loop die ze twee na terugkomst in Nederland gaat rennen en besloot daarom de klim te voet af te leggen. Het eerste deel van de hike was vrij plat, dus prima te doen. Echter, het tweede begon het stijgen (wat de paardjes voor een deel ook niet aankonden en Lisa dus ook te voet moest doen), waar de hoogte echt goed merkbaar werd. De laatste 100m stijgen, die we beiden te voet hebben gedaan, was een van de zwaarste dingen die we ooit hebben gedaan. Om de paar passen moesten we weer bijkomen, en het einde leek maar niet dichterbij te komen. Aangezien Lisa met haar paardje voorop liep, was ze eerder boven en heeft ze Mandy fanatiek aangemoedigd bij de laatste meters. Uiteindelijk hebben we samen nog de klim naar de nabijgelegen top (5200m) gemaakt vanwaar we een spectaculair uitzicht hadden op Rainbow mountain en de omgeving. Hoe zwaar de klim ook was, het uitzicht maakte alles goed! Voor ons beide was dit een van de mooiste dingen die we ooit in ons leven hebben gezien, echt een aanrader voor iedereen die deze kant op gaat! Het waaide behoorlijk bovenop de top en het was ijskoud, dus na een snelle fotosessie zijn we weer afgedaald naar een beschutter stuk op de berg. Na drie kwartier kregen we de opdracht om weer naar beneden te lopen, omdat het zou gaan hagelen. Hier hadden we niet zoveel zin in, dus besloten we de afdaling te beginnen. Lisa haar paardje stond na het steile stuk alweer op haar te wachten. Mandy liet even zien hoe goed ze met paarden om kon gaan en nam de taken van Marsial tijdelijk waar. Ze leidde het beestje verder naar beneden, vanwaar Lisa weer op kon stijgen. Mandy is een heel stuk met Lisa, Marsial en het paardje opgelopen, maar halverwege sloeg de man met de hamer toe en besloot ze het wat rustiger aan te doen. Na zo'n 2,5 uur waren we weer bij het busje, waar Mandy uitgeteld overdwars op de stoelen was gaan liggen. We moesten nog een tijdje wachten tot de rest van de bus er was, dus konden we mooi gebruik maken van alle lege stoelen. Na het wachten volgde de lunch, waarna we weer 3 uur in de bus terug moesten naar Cusco. Het eerste deel van de reis sliepen waren we allebei in coma, maar de rijstijl in combinatie met de weg was niet ideaal om te slapen. De chauffeur wilde graag hard rijden, maar moest vaak op de rem voor een langzamere voorligger, drempel of stopte zelfs een aantal keer voor niks. Nadat we de gids thuis hadden afgezet, werden we door de chauffeur op het plaza del armas uit de bus geknikkerd. Gelukkig zat de Mac om te hoek, waar we snel heen zijn gelopen. We hebben hier een heerlijke voedzame maaltijd met Milka caramel McFlurry genuttigd, waarna we ons weer helemaal mens voelden. Hier waren we echt aan toe! Morgen eten we weer wat traditioneel Peruaans, we beloven het!
Na snel een douche te hebben genomen, lagen we opnieuw voor negen uur in bed. We waren helemaal gesloopt, maar het was het totaal waard!

Om half 10 ging de wekker, die we echt nodig hadden om wakker te worden. Alle tours en treks beginnen wel merkbaar te worden, we hebben onze slaap hard nodig. Helaas waren we net te laat om crêpes te krijgen, dus moesten we het doen met brood en dulce de leche (een soort minder zoete versie van bebogeen). Na het ontbijt besloten we op souvenirjacht te gaan in de verschillende markten in Cusco. We waren om vijf uur weer terug in het hostel, dus laten we zeggen dat het een geslaagde dag was. Hier kregen we een briefing voor de Inca Jungle trek die we de komende vier dagen gaan doen, dus we zullen dan niet of nauwelijks bereikbaar zijn (maar dat is Mandy toch al niet...). Na nog de laatste paar boodschapjes gehaald te hebben, zijn we gaan eten en hebben de tas weer ingepakt. We gaan nu snel ons bed in: op naar Machu Pichu!

Liefs,
Lisa & Mandy