Ziek, zwak en misselijk, maar we bikkelen door!

Jippie! Eerst het goede nieuws! Na nog een heel aantal telefoontjes heen en weer heeft onze gids (onze nieuwe held van Peru!) het voor elkaar gekregen dat we in de bus mochten blijven zitten. Zaterdagochtend om half 5 kwamen we dus in Arequipa aan en werden we bij ons hostel afgezet. Helaas mochten we pas om 13 uur inchecken, dus dat werd backpacks in het bagagehok zetten en even rustig bijkomen. We hebben een vlucht geboekt om vanuit Cusco weer terug naar Lima te gaan, onze verhalen weer even up-to-date gemaakt en uitgezocht wat we hier vandaag wilden doen. Om half 8 konden we aanschuiven voor het ontbijt, wat absoluut geen overbodige luxe was. Daarna besloten we om een 'free walking tour' te doen. Zo konden we nog heel wat van Arequipa zien, aangezien we hier maar 1 dag zouden doorbrengen. We hadden een leuke gids die goed kon vertellen en ons een aantal plekjes liet zien waar we later op de dag nog terug konden komen. Gelukkig duurde de tour best lang, waardoor we, toen deze was afgelopen, meteen konden inchecken bij het hostel. Nadat we onze tassen hadden leeg gekieperd op bed zijn we naar de markt gegaan om een lunch te halen. Hier wachtte ons een verassing... We kochten fruit, broodjes en wilden als laatste een fruit shake halen. Op het moment dat Lisa wil bestellen, ziet ze vanuit haar ooghoeken een zwerver op een krukje zitten, ze draait zich om en wat blijkt, hij zit zichzelf even heerlijk af te trekken in het openbaar terwijl hij haar stoïcijns aankijkt. Mandy durfde niet eens meer te kijken. De vrouwtjes van de fruit shakes hadden het ook door en er begon er 1 op een fluitje te fluiten om zo de beveiliging te waarschuwen. Het duurde gelukkig maar een minuut of 5 (zal hij ondertussen al klaar zijn...?) voordat de beveiliging aan kwam sloffen. Meneer de zwerver hield het voor gezien en ging er met zijn tassen vandoor. Ook wij hielden de markt voor gezien en liepen met onze shakes richting het plein van Arequipa. Hier ontmoetten we een Peruaans meisje, Gabriela, van 9 jaar oud die de duiven aan het voeren was. Ze wilde heel graag vrienden met ons worden en liet ons daarom ook de duiven voeren. Aangezien zowel Lisa als Mandy niet heel goed Spaans kan spreken konden we helaas niet echt een gesprek voeren. Terwijl wij op het bankje van de zon en onze shakes (en de duiven) aan het genieten waren werd Lisa opnieuw uitdrukkelijk aangestaard door een Peruaanse man (nee, niet opnieuw de zwerver). Deze man kon zijn blik echt niet van Lisa afhouden, wat ons uiteindelijk de slappe lach bezorgde. Lisa weet in ieder geval dat als ze in Nederland geen man kan vinden, ze naar Peru kan verhuizen, aandacht niet te kort. Het gestaar werden we na een tijdje wel zat, dus besloten we terug naar het hostel te gaan om nog even te chillen. We hadden om 18 uur met Jorrit, Jari en Martijn (onze Nederlandse vrienden, van de tas ja) afgesproken om te gaan eten. Tijdens de tour hadden ze ons verteld dat we bij een picanteria moesten eten, dat is een typisch Peruaans restaurant. Degene die ons was aangeraden lag wel iets buiten het centrum, dus bewapend met een kaart liepen we hierop af. We kwamen dwars door de hoofdstraat van Arequipa waar we een winkel spotte met westerse kleding voor Martijn. Wij stonden al binnen nog voordat de jongens het doorhadden, dus dat werd een verplichte shop sessie. Martijn was hier best blij mee, vrouwelijk advies is altijd goed. Op het moment dat er serieus gepast ging worden, hielden Jari en Jorrit het voor gezien en zijn naar de MacDonalds gegaan om een burger te halen. Mandy is ze niet veel later ook gevolgd. Lisa heeft Martijn in ieder geval goed geholpen om weer een aantal kledingstukken rijker te worden, waarbij Martijn haar heeft bedankt door een modeshow te geven. Een tas vol (en een burger verder) konden we onze weg vervolgen naar het restaurant. Arequipa is opgedeeld in verschillende 'wijken'. Zo liepen we eerst door de wijk waar alleen maar brillen en lenzen winkels zaten, de meubel wijk, de fruit wijk en last bus not least, de wijk waar ze allerlei verschillende soorten doodskisten verkochten, lekker creapy. Het restaurant volgde niet veel later, alleen bleek deze maar tot half 6 open te zijn, helaas! We konden het hele eind weer terug lopen. Ondertussen hadden we best honger gekregen, maar de jongens wisten nog wel een andere picanteria. Deze was midden in het centrum en meer voor toeristen. Jorrit besloot een cavia (ja dat is een specialiteit in Peru) te nemen, wij hielden het bij een soort proeverij met van alles wat. Er was wat verkeerd gegaan met het bestellen, waardoor het eten van Jari kwam op het moment dat wij alle 4 al klaar waren. De wekker zou ook behoorlijk vroeg gaan de volgende ochtend, dus Jari moest dooreten zodat we terug naar het hostel konden om ons bed in te duiken. We zijn na het eten dan ook rechtstreeks terug gelopen en wilden ons bed in duiken omdat we een driedaagse trip naar de Colca Canyon zouden doen. Bij terugkomst in het hostel bleek er voor ons gebeld te zijn. Onze driedaagse trip kon niet doorgaan, we mochten deze om boeken naar een tweedaagse trip. Dit gold helaas ook voor Jari, Jorrit en Martijn. Er is hier twee weken geleden een behoorlijk heftige aardbeving geweest en daar was de dag ervoor een redelijke naschok van gekomen. Zodoende liet het dorpje waar we met de driedaagse trip zouden slapen geen toeristen meer toe. Ze wilden eerst zeker weten dat alles weer veilig was. Logisch uiteraard, maar wel jammer voor ons. Nadat we bevestigd hadden dat we de tweedaagse trek zouden doen, zijn we zo snel mogelijk ons bed in gedoken.

Om half 3 ging de wekker alweer, we zouden om 3 uur opgehaald worden om de tour te starten. In het donker moesten we onze spullen pakken, aangezien er iemand in onze dorm niet op tour zou gaan. Natuurlijk werden we niet om 3 uur opgehaald, maar was het wat later voordat de minivan ons kwam ophalen. We lagen lekker te slapen toen we na ongeveer anderhalf uur stil kwamen te staan, geen idee wat er aan de hand was, maar we kwamen geen centimeter vooruit. Wat frustrerend was, was dat meerdere minivans ons links gingen inhalen en onze chauffeur braaf bleef staan. Na ongeveer 45 minuten besloot onze Peruaanse gidsin polshoogte te gaan nemen. Wat bleek, een vrachtwagen stond overdwars op de weg. Er was dus geen mogelijkheid voor de auto's om er langs te kunnen en hoelang het nog zou duren was onbekend. Geduldig blijven zitten dan maar! Na ongeveer twee uur stil te hebben gestaan, begonnen we eindelijk weer te rijden. Doordat we lange tijd hadden stilgestaan, waren onze blaasjes behoorlijk gevuld. We stopten ergens halverwege voor een plaspauze. Aangezien we vrij hoog zaten, was het behoorlijk koud. We strompelden naar de 'wc' op de heuvel (een hokje zonder deur met een gat in de grond). Mandy voelde zich helemaal niet lekker, de combinatie van er vroeg uit, geen ontbijt en de hoogte bleek geen goede combinatie te zijn. Ze was erg duizelig en voelde zich ook wat misselijk. Na weer rustig de heuvel af te zijn gelopen, probeerde ze in de bus rustig te blijven zitten en naar buiten te kijken. Voordat we het Colca gebied in mochten rijden, moesten we eerst een ticket kopen. Omdat 2 Duitsers uit onze bus hadden gehoord dat studenten korting zouden krijgen, vroegen ze aan onze gidsin of dit klopte. Zij gaf aan dat dit alleen voor nationale studenten was en dus niet voor ons. De Duitsers geloofden dit niet en wilden dit toch persoonlijk vragen, waar de gidsin niet al te positief op reageerde (lees: ze zei letterlijk dat dat zeker niet de bedoeling was). Desondanks waren onze oosterburen het van plan te vragen, dus sprong het meisje uit de auto toen we bij de ingang aankwamen. Het bleek inderdaad te kloppen dat alleen nationale studenten korting kregen, dus hadden ze voor niets ruzie lopen maken met de gidsin.
Nadat we allemaal een ticket voor het gebied hadden, gingen we eindelijk op weg naar het ontbijt. Hier hadden we door alle vertraging slechts vijftien hele minuten voor. Dat was dus rap dooreten! Helaas kreeg Mandy geen hap door haar keel, wat de toestand er niet beter op maakte. Nogmaals rustig in de bus zitten en vooruit kijken dan maar.
De volgende stop van de reis was el Cruz del condor, ofwel het uitkijkpunt vanwaar we condors door de canyon konden zien vliegen. Ondanks dat we vrij laat waren die ochtend, hebben we nog een aantal condors gespot, wat erg indrukwekkend was! Hier konden we ook een banaan voor Mandy kopen en nadat ze deze gegeten had ging het gelukkig een stuk beter. Lisa was zo lief geweest om brood mee te nemen van het ontbijt, waardoor Mandy een verlaat ontbijtje bij el Cruz del condor kon nuttigen.
Na al deze gebeurtenissen was het tijd voor het harde werk: de trek in de Colca canyon. De zon scheen volop, dus voordat we begonnen zorgden we dat we goed waren ingesmeerd en dat we genoeg water bij ons hadden. We begonnen rond een uur of half elf met het afdalen in de canyon. De omgeving was echt prachtig en we genoten er dan ook met volle teugen van. Na een uurtje afgedaald te zijn, begon Lisa zich slechter te voelen. Met wat water in de maag en agua de florida op het gezicht (een lokaal 'wondermiddel') leek het wat beter te gaan. Echter, nog geen kwartier later voelde ze zich steeds minder fit worden. Erg duizelig, het idee hebben te zweven, moe, warm en koud tegelijk en een droge mond: geen optimale toestand voor een nog 6 uur durende trek... De brug die we zouden moeten bereiken in de bodem van de canyon leek nog kilometers weg (wat bevestigt werd door de gids: still 50 more minutes if we keep on walking). Na wat gatorade van onze gids te hebben gekregen (we hadden inmiddels een andere gids gekregen) en wandelstokken van de gidsin te leen gekregen, lukte het afdalen al iets beter. Het had niet veel gescheeld, of Lisa was op de berg gaan zitten en was niet meer opgestaan. Gelukkig hielpen de aanmoedigingen van Mandy erg goed en bereikten we samen (na wat 100 jaren duurde voor het gevoel) de brug. Nog ontzettend bedankt hiervoor Man!!
Beneden bij de brug kregen we even de tijd om bij te komen van de afdaling. Gelukkig hadden we nog energie genoeg voor een Dutchfie, zie foto's (deze komen waarschijnlijk later door gebrek aan tijd en goedwerkende wifi). Na de welverdiende rustpauze was het nog een dik halfuur over Peruvian flat (lees: op en neer) lopen voordat we bij onze lunchpauze aan kwamen. Hier kregen we een bord soep (zonder ui, maar wel met een half potje zout erin om er wat smaak aan te geven) en rijst met ui, patat en vlees, de lokale delicatesse. Gelukkig waren onze afvalbakken uit Nederland, Jorrit en Jari, aanwezig om ons overgebleven eten op te maken. Na de lunch voelde Lisa zich al een stuk beter en besloot ze de klim af te maken. We hebben nog zo'n drie uur gelopen voordat we uiteindelijk in het donker bij onze slaapplek aan kwamen. Martijn, Jorrit en Jari waren al een heel stuk vooruit gelopen samen met twee Belgen en bleken niet bij het hostel aangekomen te zijn. Aangezien een gids maar 10% van de groep mag verliezen, en we een groep van 15 mensen hadden, begon Eddie de gids toch wel een beetje peentjes te zweten. Daarom bood Mandy aan om met hem mee te lopen naar het begin van het dorpje om te kijken of ze daar waren. Gelukkig hadden de jongens zelf al door dat ze fout zaten en kwamen Mandy en Eddie ze halverwege tegen. De groep was weer compleet, dus tijd voor het diner! Maar niet voordat Mandy een ezeltje voor Lisa had geregeld voor de volgende dag.
Het eten bestond uit soep en spaghetti, wat prima te eten was. Ook kregen we allemaal een dikke mok thee als afsluiter. Aangezien het een vrij vermoeiende dag was geweest en er de volgende dag om half vijf gestart zou worden, dook iedereen vroeg zijn bed in.

De tweede dag van de trek bestond uit 1100 m klimmen. Om kwart voor vijf begon Mandy samen met de jongens aan de wandeling omhoog. Lisa had geluk en mocht een uurtje langer blijven liggen omdat de ezeltjes niet in het donker lopen. Tijdens de klim begon de zon langzaam op te komen, wat ontzettend mooi was om te zien. Het was een prachtige en uitdagende tocht. Gezien de jongens energie voor tien hadden (na al het extra eten van ons), liepen ze vrij vlot omhoog. Mandy kon en wilde uiteraard niet onderdoen, dus bereikte ze samen met de jongens na twee uur de top. Hier hebben ze nog lang moeten wachten voordat de rest van de groep binnen druppelde.
Lisa had ook een leuke tocht omhoog op het ezeltje. Ze mocht als tweede aansluiten in de rij, en het ezeltje liep zonder enige aanmoediging naar boven. Het voordeel van niet zelf te hoeven lopen is dat je veel meer kunt genieten van de omgeving, aangezien ze dat omhoog lopen niet had aangekund na de dag van gisteren. Het was een ontzettend toffe ervaring om op deze manier naar boven te gaan.
Toen de groep weer compleet was, zijn we met z'n allen naar onze ontbijtstop gelopen. Hier hebben we genoten van brood met ei en coca leafs thee (tegen de hoogteziekte), wat kun je blij zijn met zoiets kleins! Na het ontbijt wilde Mandy haar lippen insmeren, toen Martijn vroeg of hij ook wat vaseline mocht. Mandy is de kwaadste niet, en bood haar potje aan. Eenmaal teruggekregen leek het net alsof er een aanslag in het potje was gepleegd: er zat een groot gat middenin het potje! Wat een vaselinebarbaar, die Martijn!
Via een aantal stops zijn we uiteindelijk bij de hot springs aangekomen, waar we heerlijk in hebben gebadderd en onze spieren tot rust konden komen. Sommige baden waren echter zo'n 50 graden, wat zelfs de meest stoere mannen niet aan konden. Gevolg was dat de andere baden gezellig druk waren! Een uurtje poedelen later was het tijd voor lunch. We gingen naar een zogenaamd buffet restaurant waar je voor 30 soles onbeperkt kon eten. Echter, zoveel honger hadden wij niet, dus besloten we een pollo sandwich te bestellen. Een uur (en 6 borden eten p.p. voor Jorrit) later, kwam het vrouwtje van het restaurant aangerend met ons broodje. Hehe, het zou eens tijd worden! We hadden slechts een klein beetje honger na al deze avonturen. Mandy heeft het vrouwtje van het restaurant nog even flink benabbeld (schijnt iets Twents te zijn) en heeft 10 soles te weinig betaald, bad ass!
Een groepsfoto mocht natuurlijk niet ontbreken, welke we na de lunch gemaakt hebben. Hierna volgde de terugreis naar Arequipa. De reis begon voorspoedig, maar je weet dat dit niet goed kan gaan als wij in de auto zitten. En ja hoor, halverwege begon de auto raar te rijden. Na nog een flink stuk te zijn doorgereden, zette de chauffeur de auto dan toch maar aan de kant. Wat bleek: een klapband zonder klap, of moeten we het een uitgescheurde band noemen? Dit spektakel wilden we wel van dichtbij bewonderen, dus sprongen we de auto uit om onze hulp aan te bieden. De chauffeur snapte hier niks van en ging gewoon lekker zijn eigen gang. Auto op de handrem, stenen voor en achter het voorwiel, krik eronder en auto omhoog. Er scheurden behoorlijk wat auto's met hoge snelheid langs, dus de chauffeur zat met gevaar voor eigen leven het wiel te verwisselen. Hij gooide het reservewiel eronder, die overigens ook vrij plat was, ruimde al zijn troep weer op en hoppa, we konden weer door! De snelheid was het tweede deel van de reis wel iets lager, maar we hebben Arequipa veilig bereikt.
We waren vrij moe, dus besloten we in het hostel te eten. Wederom stond er spaghetti op het menu, wat er prima in ging. Na het eten hebben we nog wat spelletjes gedaan, voordat we op tijd ons bed in doken.

De volgende ochtend besloten we er voor de verandering niet voor zes uur uit te gaan, maar lekker wat langer in bed te blijven liggen. Aangezien Lisa nog steeds niet helemaal in het Peruaanse ritme zit, was die er al om half negen uit. Mandy bleef nog even liggen, maar volgende om kwart voor tien, nog net op tijd voor het ontbijt. Van de jongens was echter nog geen spoor te bekennen, waardoor Mandy op het idee kwam om ze ontbijt op bed te brengen. Dit werd gelukkig erg gewaardeerd!
Aangezien de dagen hiervoor vrij intensief waren, wilden we het vandaag rustiger aan doen. Het idee was om naar het park (met aapjes) te gaan. Onderweg hiernaar toe liepen we langs onze favoriete markt om coca bladeren en een broodje te halen. Aangezien Martijn zijn schoenen in de canyon had achtergelaten (de nieuwe die hij had gekocht waren compleet afgelopen na de trek), liepen we langs een aantal outdoor winkels. Deze hadden van alles en nog wat in het assortiment, behalve schoenen. Toen we eenmaal dachten een goede winkel gevonden te hebben, bleek deze de schoenen alleen te verhuren. De man gaf ons echter de tip om naar een Mall buiten het centrum van Arequipa te gaan, hier zouden ze een goede outdoor winkel hebben met wandelschoenen. Nadat we vroegen of we hier lopend heen konden, keek hij ons raar aan en zei dat we dat toch echt beter met de taxi konden doen. Dit zou ons in totaal wel 8 hele soles kosten, een rib uit ons lijf dus. We hadden wel zin in een lokaal avontuur, dus zijn we op zoek gegaan naar een taxi. Deze kregen we al snel aangeboden, waarna we heel cosy met z'n vieren op de achterbank zaten. Ook hier is bewijs van! De Mall was erg leuk, het deed ons een beetje aan thuis denken. De outdoorwinkel was al snel gevonden, waar Martijn een mooi paar wandelschoenen op de kop heeft getikt (prijs was overigens hetzelfde als in Nederland). Er moest natuurlijk ook nog gegeten worden, wat we bij onze favoriete westerse keten hebben gedaan: de Mac! Ook hebben we de Peruaanse McFlurry gehad, met smarties voor Lisa en La Iberica chocolade voor Mandy.
Er bleek ook een bioscoop in de Mall te zitten, waar we best wel een film wilden zien. De mensen achter de balie snapten echter geen Engels, en dus konden we er niet achter komen of de films Engels of Spaans gesproken waren. Na een zoekactie van Mandy vonden we uiteindelijk een meisje dat Engels sprak en zij vertelde ons dat de films helaas nagesynchroniseerd waren. Geen film voor ons dus! Dan maar terug naar het centrum.
Voor de terugweg wilden we graag weer een taxi nemen, maar de chauffeurs vonden vijf gringo's in 1 auto toch echt teveel. Hier wilden wij als zuinige Nederlanders natuurlijk niks van weten. Uiteindelijk vonden we een chauffeur die ons wel met z'n allen wilden vervoeren. Hij gebaarde ons met hem mee te lopen en wat bleek: hij had het kleinste autootje van alle chauffeurs! Echter, wij gaan geen enkel avontuur uit de weg en stapten dapper in het speelgoedautootje. Het was prima te doen en we zijn veilig en wel afgezet bij ons hostel. Na even gerust te hebben, zijn we op een terrasje boven het plaza del armas gaan zitten voor een drankje en een Peruaans hapje. Een spelletje mocht natuurlijk niet ontbreken!
Die avond zijn we naar een pizzeria geweest, om de pasta van de dagen ervoor af te wisselen. Hier zaten we naast een heuse steenoven, waar we de pizza's ingeschoven zagen worden. Leuk tentje, maar de meningen over de pizza zelf waren verdeeld. Terug in het hostel heeft Mandy heerlijke guacamole gemaakt terwijl Lisa en de jongens wederom een spelletje aan het doen waren. Ook deze avond maakten we het niet te laat, aangezien de wekker weer vroeg zou gaan om door te reizen naar Puno.

Liefs,
Mandy & Lisa