De outback

Na een goede nacht in mijn hostel in Adelaide stond ik de volgende morgen om half 7 al in de lobby te wachten voor mijn pick-up. Ik had een 6-daagse tour naar de outback geboekt. Om 7 uur kwam het busje voor rijden en kon ik al mijn spullen inladen. Na eerst nog een rondje door de stad gereden te hebben om iedereen op te halen vertrokken we rond 8 uur richting onze eerste stop. We waren met 11 mensen met verschillende nationaliteiten, onze gids, Bronnie en de bus, genaamd Lloyd. Bronnie was (zo bleek gedurende de reis) zo gek als een deur. Het begon dat we allemaal raamstiften kregen waarmee we op het raam onze naam en tekeningen van waar we vandaan kwamen moesten tekenen. Bronnie zou dan raden waar we vandaan kwamen. We voelden ons weer even een jaar of 12. Na ongeveer 2 uur kwamen we aan bij een wijnproeverij waar iedereen (behalve ik ;-)) wijn heeft geproefd en sommige zelfs nog wat hebben gekocht. Daarna zijn we doorgereden naar het laatste dorpje waar ze een 'normale goedkope' supermarkt hadden. Iedereen deed hier nog wat laatste inkopen en toen was het tijd voor lunch. Op een grasveldje met picknicktafels hebben we lunch gemaakt en zijn vervolgens doorgereden naar het Gorge circuit. Dit is een hike van ongeveer 2 kilometer waarbij Bronnie nog het één en ander vertelde over het ontstaan van deze omgeving. Na de wandeling zijn we naar onze laatste stop voor vandaag gereden, Stonny Creek. Hier sliepen we onder de sterren in een heuse swag. Een swag is een soort matje met geïntegreerde slaapzak. Aangezien het best koud was besloot iedereen om eerst in zijn eigen slaapzak te kruipen en daarmee in de swag te gaan liggen. We hadden gelukkig een kampvuur gemaakt wat ons enigszins warm hield. Tegen de tijd dat ik het koud kreeg was het gelukkig ook al bijna tijd om op te staan.

Dit weekend ging in Australië de klok een uur terug, dus we mochten een heel uur langer slapen :). Dat was ook wel nodig, want we werden om half 6 al gewekt (wat nu dus eigenlijk half 7 was). Na het ontbijt en het inpakken van de tassen gingen we de weg op, we hadden een lange dag voor de boeg, 600 kilometer rijden. Vlak voor de lunch reden we langs Lake Hart. Dit is een opgedroogde vlakte waar voorheen zee was. Door het opdrogen van het water is het zout achtergebleven en daar kun je nu gave foto's op maken. We hebben hier onze kunsten even laten zien en zijn toen doorgereden voor lunch. Verder was het voornamelijk rijden, af en toe stoppen voor een plas pauze en zorgen dat we voor het donker in Coober Pedy aankwamen. Coober Pedy is een plaatsje dat wereldwijd bekend is vanwege haar Opal. Opal is een soort steen die allerlei verschillende kleuren kan stralen, wat het erg veel geld waard maakt. Hier graven mensen nog elke dag in mijnen op zoek naar Opal. Het kan hier in de zomer rustig rond de 50 graden worden, waar je in de mijnen uiteraard geen last van hebt, dus hebben de mensen hun woningen ook onder de grond gebouwd. Het dorp ziet er verder wel normaal uit, er is een verdieping boven de grond, waar meestal de badkamer en het toilet zijn, de rest zoals slaapkamers en de woonkamer ligt allemaal onder de grond. Wij sliepen vanavond net als de locals, onder de grond. Maar eerst kregen we nog wat meer informatie over Opal, de omgeving en een rondleiding door het Opal museum. Daarna zijn we uit eten gegaan bij de pizzeria en ontmoeten we de andere helft van onze groep. Er zouden 9 andere bij ons aansluiten vanaf de volgende dag. Na het eten zijn we naar een kangaroo opvang gegaan en hebben we gezien waar gewonde kangaroo's opgevangen worden. We mochten ze wat te eten geven en er werd zelfs een babytje gehaald die melk uit de fles kreeg. Kangaroo's worden vaak aangereden in Australië, waarbij de moeder overlijd, maar het kleintje in de buidel het overleefd. Deze kleintjes worden naar de opvang hier gebracht en opgevoed zodat ze later weer terug in het wild gezet kunnen worden. Super leuk en lief om te zien. Als afsluiter hebben we nog een drankje in een bar onder de grond gehaald voordat het bedtijd was. Het zou onze enige nacht in een bed worden deze tour dus we konden er maar beter goed van genieten.

Maandag was een spannende dag! We zouden vandaag 800 kilometer rijden en wel 2 hele keren linksaf slaan. Uiteraard stonden ons nog meer dingen te wachten, zo zouden we de grens van South Australia oversteken richting de Northern Territory, de voorspelling was dat het weer zou omslaan en we gingen vandaag de beroemde steen zien, Uluru! Om half 7 had iedereen al ontbeten en zijn tas ingepakt en waren we klaar om te beginnen met onze reis. Aangezien we zo vroeg weggingen en pas laat zouden arriveren was Bronnies idee om een pyjama busdag te houden, maar 's ochtends bleek dat alleen Bronnie dit ook daadwerkelijk ging doen. Onze gids zat de hele dag in haar pyjama, geniaal. De bus zat vol en Bronnie besloot teams te maken die haar om de beurt moesten helpen met het voorbereiden van het eten en afwassen. Rond het middaguur waren we bij de grensovergang waar we met zijn allen onze eerste (hele) groepsfoto hebben gemaakt. Daarna zijn we verder gereden naar de kruising waar we links moesten en waar we ook zouden lunchen. Het was de hele ochtend zonnig en super mooi weer (net als de 2 dagen ervoor), maar toen we uitstapten begon de lucht toch wel aardig donker te kleuren. De lunch hebben we nog droog gehaald, maar bij het afwassen barste het los. Het was echt niet normaal hoeveel regen, binnen 5 minuten stond alles onder water en hadden we met 21 mensen maar een klein plekje over om te schuilen. De deuren van het winkeltje bij het tankstation konden niet meer open en dicht omdat al het water als een vloedgolf naar binnen ging zodra deze open ging, dus de mensen die nog binnen waren moesten een achter uitgang nemen als ze per se naar buiten wilden. De hevige bui duurde ongeveer 20 minuten en toen ging het eindelijk ietsje zachter regenen en waren we in de mogelijkheid om in ieder geval alle spullen in onze trailer te gooien en in de bus te springen. De rest van de middag heeft het alleen nog maar geregend. Onderweg kwamen we eerst een steen tegen die verdacht veel op Uluru leek, maar dit bleek Fuluru te zijn (spreek het uit als fooluru). Gelukkig was ongeveer 70 kilometer verderop daar dan eindelijk Uluru, ook wel Ayers Rock genaamd. Uluru is de meest bekende steen ter wereld omdat het de allergrootste is die uit 1 geheel bestaat. Ongeveer 345 meter steekt boven de grond uit, terwijl ze denken dat er nog zo'n 5 kilometer onder de grond zit. We zouden bij de camping vanaf een uitkijkpunt een goed zicht op Uluru hebben, maar aangekomen daar begon het weer te hozen. Bronnie besloot daarom dat we er met de bus rondom gingen rijden zodat we toch nog iets gezien hadden. Dit bleek uiteindelijk best wel gaaf te zijn, omdat er allemaal watervallen op de steen te zien waren. Iedereen heeft al foto's van Ayers Rock met een strakblauwe hemel en de rode kleur, wij hebben iets meer unieke foto's met een donkere kleur en watervallen. Rond half 8 was het echt te donker en zijn we teruggegaan om eten te maken. Er waren op deze camping gelukkig tenten van onze tourorganisatie, dus we konden onze swags 'droog' neerleggen. Dat dachten we tenminste, bij het naar bed gaan bleek het namelijk zo hard geregend te hebben dat de halve tent onder water stond. Gelukkig hadden een paar mensen al daarvoor besloten dat ze in de bus wilden slapen, waardoor er wel genoeg plek was voor iedereen. Je had alleen natte voeten voordat je de tent in kon, zo'n grote plas lag er. Maar zelfs Bronnie en een andere gids die dit werk al 6 jaar deed had nog nooit zoveel regen op 1 dag meegemaakt. We waren in ieder geval weer een ervaring rijker. En alle regen had uiteindelijk 1 redelijk groot voordeel, je had bijna geen last van de vliegen. Geloof me, Australische vliegen zijn zo ongelofelijk irritant. Er leven biljoenen vliegen in de outback en zodra er een mens is wordt die belaagd. Ik weet nu hoe een koe zich voelt, behalve dat de Nederlandse vliegen (en ja, er is echt een verschil tussen) veel sneller reageren en als je bijvoorbeeld je hoofd schud ze van je af vliegen. De Australische vliegen blijven gewoon zitten en dan het liefst bij je ogen of mond, ze zijn dan ook redelijk makkelijk dood te slaan, maar het zijn er gewoon teveel. Dus hier toch een klein bedankje voor de regen, geen irritant gedoe met eten en vliegen doodslaan of erger, opeten...

Vandaag was het tijd om een wandeling bij Kata Tjuta te maken. Eigenlijk zouden we voor een zonsopkomst bij Uluru gaan, maar omdat het nog steeds regende mochten we iets langer slapen en rustig aan ontbijten. Kata Tjuta is een grotere rots dan Uluru, maar omdat deze rots geformeerd is vanuit allemaal kleine steentjes en dat soort dingen is deze niet zo bekend. We gingen de hike doen die 'Valley of the Winds' heet.Het was nog steeds licht aan het regenen, maar het was prima om in te lopen en soms was het zelfs even droog. Het was wel een stuk kouder dan ik had verwacht, door alle regenval was de temperatuur behoorlijk gedaald, terwijl het in de outback vaak rond de 35 graden en zonnig is. De hike was 7,4 kilometer waar we als groep ruim 4 uur over gedaan hebben. Het was wel een hele mooi wandeling met een aantal goede fotoplekken. Daarbij lagen er ook overal nog gigantische plassen, dus mijn schoenen waren al snel doorweekt. Aan het einde van de wandeling was het pad zelfs zo ver onderwater dat we allemaal onze schoenen moesten uitdoen en dwars door het water heen moesten. We zijn terug naar de camping gegaan en hebben daar een late lunch gemaakt. Om 4 uur werden we naar het cultureel centrum gebracht waar we een echte Aboriginals-dans zagen. Halverwege konden mensen meedoen, wat 2 meiden en 2 jongens van onze groep deden, super leuk om te zien. Na deze dans zijn we de Mala Walk gaan doen, dit is een pad van ongeveer 500 meter langs Uluru. Bronnie nam de tijd en vertelde ons een paar verhalen en mythes van Uluru. Tegen 6 uur braken de wolken plotseling open en zijn we snel de bus ingesprongen om nog een zonsondergang te zien. We waren echt precies op tijd. Van veel gidsen hoorden we dat dit de meest felle verlichting van Uluru was sinds een lange tijd. We hadden mazzel, en super veel regen en een mooie zonsondergang. Daarna was het wel echt tijd om te gaan eten en hebben we met zijn allen nog een spelletje gespeeld voordat het bedtijd was.

Helaas was er vandaag ook geen zonsopgang vanwege teveel wolken, dus kregen we in de plaats een uitgebreid ontbijt. We mochten daarna op eigen gelegenheid rondom Uluru lopen, wat een wandeling van iets meer dan 10 kilometer inhield. Ik liep samen met Elizabeth, een Canadees meisje. Op het moment dat we begonnen met lopen brak de zon door en gedurende de wandeling zagen we steeds meer blauw, dit was het weer wat iedereen verwacht als je naar de outback gaat. Er lagen op sommige stukken nog wel hele grote plassen water waardoor onze voeten niet helemaal droog gebleven zijn, maar dat mocht de pret niet drukken. Vanwege de vele stopmomenten om foto's te maken kwamen we pas 3 uur later weer bij de bus terug. Nog lang niet iedereen was terug waardoor Bronnie besloot om ons alvast naar het cultureel centrum te brengen. Hier konden we iets leren over de omgeving en de Aboriginals. Ik vond het wel interessant om even rond te kijken. Op het einde hebben we gewoon lekker in het zonnetje gezeten en gewacht totdat de anderen bij ons aan zouden sluiten. Om 2 uur hebben we op de camping geluncht en zijn alle swags opgerold en de tassen weer in de trailer gelegd. 's Middags zijn we naar Kings Creek gereden waar we ook onze laatste nacht van deze tour zouden doorbrengen. Het laatste stuk reden we in het donker en Bronnie reed hier helaas over het einde van een slang heen. We moesten stoppen en Bronnie heeft de slang moeten doden omdat hij niks meer kon. Gelukkig waren we daarna vrij snel bij de camping en hebben we haar maar wat biertjes gegeven voor de schrik. Het avondeten werd ondertussen voorbereid en als toetje hadden we marshmallows boven het kampvuur :).

We werden om 5 uur al gewekt door Bronnie, want we moesten om 6 uur in de bus zitten. Het werd een snel ontbijt, tassen inpakken en gaan. Vandaag stond de Kings Canyon Walk op het programma, een hike van 6 kilometer. Ik vond dit 1 van de leukste wandelingen tot nu toe, er was namelijk niet echt een pad, dus je moest goed de bordjes volgen om niet te verdwalen en je moest steeds kijken waar je liep. Bronnie nam ons nog mee naar een uitkijkpunt waar we op onze buik over de rand heen hebben gekeken. Rond het middaguur waren we terug op de camping om 2 achterblijvers daar op te pikken en toen was het tijd om aan onze laatste rit samen te beginnen, op naar Alice Springs. Na 2 uur rijden zijn we gestopt om te lunchen om vervolgens weer snel de auto in te springen. Na nog eens 2 uur rijden stopten we om een kamelen ritje te maken. Je kon hier voor een klein bedrag een rondje op een kameel rijden. Het opstaan van de kameel is het leukste stuk. De kamelen hebben een klein stukje gerend wat bij iedereen veel hilariteit teweeg bracht. Het was leuk om eens mee te maken en ook dat kan ik weer van mijn lijstje strepen. Nadat iedereen een rondje gereden had hebben we de laatste 100 kilometer naar Alice Springs afgelegd. Iedereen werd netjes bij zijn of haar hostel/hotel afgezet en we spraken af om 's avonds met zijn allen nog 1 laatste maaltijd te nuttigen. In 1 van de hostels hadden ze speciale backpackers maaltijden en dit was ook de kroeg. Dus na ons eten hebben we de voetjes nog even van de vloer gegooid en rond half 2 werden we eruit gezet omdat ze gingen sluiten.

Wassen, wassen, wassen! Het was wasdag vandaag. Na alle regen en het slapen op campings was het zo goed om weer een normaal bed te hebben en schone kleren aan te kunnen doen. Na het ontbijt hebben Elizabeth en ik dan ook eerst al onze kleren in de was gedaan. We waren niet de enige met dit idee, want er stond een rij. Aangezien we toch moesten wachten op onze was besloten we Bronnie (die ook in ons hostel sliep) te helpen met het schoonmaken van de bus en de trailer. Vele handen maken licht werk. Rond lunchtijd was alle was weggewerkt, opgehangen en waren de bus en trailer weer schoon. Er waren nog wat restjes over van onze tour dus als dank besloot Bronnie om lunch voor ons te maken. We kregen een super lekkere pasta. Na de lunch wilden we eigenlijk nog wel iets van Alice Springs zien, dus zijn Elizabeth en ik naar de Royal Flying Doctors gelopen. De outback is groot en wijds en in de dorpjes wonen over het algemeen niet heel veel mensen. Ze hebben daarom ook niet overal een ziekenhuis of een dokter. Wel kunnen alle mensen die in de outback wonen of er doorheen reizen gebruik maken van de service van de Royal Flying Doctors. Dit is een organisatie van doktoren die 24 uur per dag bereikbaar zijn en telefonische consulten doen. Als er direct medische hulp nodig is dan kunnen deze doktoren (die ook piloot zijn) met een speciaal vliegtuig binnen maximaal anderhalf uur ter plaatse zijn. Er is niet overal een landingsbaan, maar op sommige punten op de weg door de outback staan een soort van zebrapaden. Deze zebrapaden liggen een kilometer uit elkaar en als het nodig is wordt het verkeer ervoor en erachter stilgelegd. Het vliegtuig heeft hierdoor een landingsbaan gekregen. Ik vond het wel een praktische oplossing. De vliegtuigen zijn ingericht als een intensive care unit, waardoor de slachtoffers ook vervoerd kunnen worden naar een ziekenhuis als dat nodig is. Ik vond het in ieder geval een super goed initiatief en heb ze gesponsord door maar weer wat souveniertjes te kopen :). Daarna hebben we nog wat door de stad gelopen en net toen we terug naar het hostel wilde keren kwamen we de andere tegen. Er waren er 6 een drankje aan het doen en vanaf een andere kant kwamen er nog 2 aanlopen. We zijn allemaal even gaan zitten en vervolgens kwamen er nog 2 andere aan. Het was weer gezellig en rond etenstijd hebben we elkaar gedag gezegd, dit keer voor de meeste definitief. Elizabeth en ik waren nog steeds vol van de pasta en hebben daarom wat koekjes en chips genomen als avondeten. Het was tijd om al het wasgoed op te ruimen en onze tassen weer vliegtuig klaar te maken.

Zaterdag vlogen Elizabeth en ik allebei terug naar Sydney. Na het ontbijt hebben we alle spullen bij elkaar gepakt en hebben we gewacht totdat we door de Airport Shuttle werden opgehaald. Op het vliegveld kwamen we Nina, een Duits meisje van onze tour, ook nog tegen, dus we konden gezellig met zijn drieën wachten tot we mochten boarden. In het vliegtuig zaten we wel verspreid, maar de vlucht duurde niet zo lang en we zouden elkaar op de luchthaven van Sydney wel weer spreken. We spraken af om 's avonds met zijn drieën wat te gaan eten, zodat we de middag even voor onszelf hadden om in te checken, te douchen en wat een ieder nog moest doen. Ik sliep in hetzelfde hostel als waar ik met papa, mama en Jef had geslapen, dus lekker dichtbij het station. Na het inchecken ben ik naar het reisbureau gelopen om mijn papieren voor Fiji op te halen en om mijn tijd langs de oostkust in te delen. Dit bleek alleen veel meer tijd in beslag te nemen dan ik dacht. Pas 4 uur later, het was ondertussen 7 uur 's avonds, liep ik naar buiten. Wel was alles geregeld gelukkig, vervoer, accommodatie en de nodige tours en excursies. Ik had nog een krap half uurtje voor Nina en Elizabeth kwamen en heb papa en mama maar even gebeld over al mijn plannen. Met Elizabeth en Nina ben ik naar Chinatown gelopen om daar ergens wat eten te halen. We hadden alle drie geen zin om te koken en hier is het over het algemeen goedkoop. Nina had TimTams (echte Australische koekjes) meegenomen en we hebben bij mijn hostel nog een kop thee met koekjes gegeten en gedronken. Rond 10 uur gingen ze beiden naar hun eigen hostel terug en kroop ik mijn bed in.

Na het her inpakken van mijn tas en bij de Subway een ontbijtje te hebben gescoord, ben ik met de trein naar Hans en Liana gegaan. Ik had ze niks verteld want ik wilde ze graag verrassen. Papa en mama hadden vanuit Nederland een aantal kadootjes voor ze meegebracht en die wilde ik kwijt voor ik weer moest vliegen. Gelukkig waren ze thuis en erg blij me weer te zien. De kadootjes vielen in goede aarde (voornamelijk Nederlands eten wat je hier echt niet kunt krijgen, zoals zoute drop, blauwe en roze muisjes). Ze hadden voor mij ook nog een kleinigheidje, in een winkel hadden ze een lange sliert gevonden met de kleuren van de Nederlandse vlag, deze hadden ze in drieën geknipt zodat ik alle 3 mijn tassen (de derde is een etenstas) ermee kon versieren. We hebben samen geluncht en het voelde weer even als thuis. Raar hoe sommige plekken en mensen in zo'n korte tijd toch zo vertrouwd kunnen worden. Om 3 uur was het welletjes en heb ik mijn spullen gepakt en ben met de trein terug richting mijn hostel gegaan. Hier heb ik nog even zitten lezen en wat relaxen. 's Avonds heb ik wat te eten gehaald en ben daarna met mijn tassen naar het vliegveld gegaan. Mijn vlucht zou om half 7 vertrekken en met de inchecktijden zou er nog geen bus of trein gaan. Dan maar nog een nachtje luchthaven. Het was hier niet zo goed geregeld als in Christchurch, maar er waren evengoed wel wat stoelen en behoorlijk wat oplaadpunten. Er zat hier ook een Chinese jongen en we letten omstebeurt op elkaars tassen als we naar de wc moesten, wat wilden kopen of wat dan ook. Twee Koreaanse meiden vroegen of ik een foto van hun wilde maken en als bedankje kreeg ik 2 Koreaanse snacks. Vervolgens kwam de Chinese jongen terug met een cappuccino (toch jammer dat ik geen koffie drink, maar ik vond het wel super lief) en zo kon ik de nacht behoorlijk doorkomen.

's Ochtends wilde ik inchecken en toen bleek dat ik bij de verkeerde 'luchthaven' was. Sydney maakt een duidelijk onderscheid tussen internationale en nationale vluchten en je kunt hier niet van de ene terminal naar de andere lopen. Aangezien ik naar Fiji vloog (mijn visa in Australië was maar 3 maanden geldig terwijl ik hier 3,5 maanden zou verblijven. Ik moest dus ergens het land verlaten om vervolgens weer terug te komen en opnieuw een 3 maanden visa te krijgen. Het aangename met het onaangename combineren ;-)) ging ik van de internationale uit, maar ik had een tussenstop in Melbourne, dus moest ik bij de nationale vluchten inchecken. Dat werd weer een kaartje kopen voor de trein, die hier overigens belachelijk duur is omdat het vliegveld privé eigendom is en je daarom bijna het vijfvoudige van een normaal treinkaartje betaald. Ik was gelukkig wel gewoon op tijd en na het inchecken heb ik nog wat te ontbijten gehaald en ben naar mijn gate gelopen. Het bleek boven Melbourne alleen een beetje druk te zijn waardoor wij niet mochten opstijgen. Ik zou een uur hebben om in Melbourne over te stappen, maar we hadden ondertussen al een half uur vertraging. Na dit half uur mochten we wel opstijgen en hadden we nog mazzel, want we hadden wind mee waardoor we uiteindelijk nog maar een kwartiertje vertraging hadden. Uiteraard liep ik eerst naar de verkeerde gate in Melbourne waardoor ik weer een heel stuk terug moest lopen. Omdat ik Australië nu ging verlaten moest ik ook nog een keer extra door de douane en op het einde werd het toch even spannend. Toen ik de gate naderde kwamen er al grondstewardessen aangelopen om te vragen of ik naar Nadi ging en dat ze stonden te wachten. Zo'n 5 minuten voordat het vliegtuig ging opstijgen stapte ik naar binnen en was blij dat ik het gehaald had. Het was hartstikke rustig in het vliegtuig en ik had dan ook 3 stoelen voor mezelf, super chill, even languit. De vlucht is verder goed gegaan en ik kan nu gaan genieten van 10 dagen in Fiji.

Liefs