Een vol geplande laatste 2 weken

En toen stond ik weer in de normale wereld en diende zich meteen het eerste probleem aan. Nadat ik door de shuttlebus was afgezet in Auckland, had ik ongeveer anderhalf uur om bij de gewone busstop te komen. Dit was geen probleem, alleen moest ik ergens onderweg de supermarkt nog induiken, omdat ik helemaal geen eten bij me had. Met mijn grote tassen zien ze me aankomen bij de supermarkt, dus dat was niet echt een optie. Ik was net aan het bedenken hoe ik het ging oplossen toen er een studente van de cursus naast me stopte bij het stoplicht. Ik vroeg haar of ze voor 5 minuten op mijn tassen kon letten, zodat ik snel boodschappen kon doen. Gelukkig had ze geen haast en vond ze het prima. Daarna zijn we met zijn tweeën doorgelopen naar de bus, waarbij zij op een andere bus is gestapt. Ik had nog tijd over en heb eerst m'n ouders maar eens gebeld. Die waren stiekem wel blij om mijn stem weer te horen en nadat we weer bijgepraat waren was het voor mij ook wel tijd om de bus in te stappen. De bus zou me vandaag naar Paihia brengen. Dit is een dropje helemaal in het noorden van het Noordereiland in de buurt van de Bay of Islands. Ik wilde graag nog wat duiken in Nieuw-Zeeland en bovenin is daar de beste plek voor. In de bus ontmoette ik een Amerikaanse jongen met wie ik een tijdje heb zitten praten. Hij bleek in het hostel naast de mijne te verblijven. Nadat we in Paihia waren aangekomen en waren ingecheckt hebben we met zijn tweeën een rondje in het dorp gelopen. Het is er ontzettend klein, dus we hadden het al snel gezien. Ik was na mijn 10 dagen dieet wel in voor pizza, alleen bleek deze in de supermarkt net zo duur te zijn als bij de take-away. De keuze was dus snel gemaakt en we hebben onze pizza lekker in het zonnetje op het gras langs de zee opgegeten. Niet veel later ben ik rustig aan mijn bed gaan opzoeken, elke dag om 9 uur naar bed wordt toch een soort routine.

Vandaag kon ik voor het eerst weer echt een soort van uitslapen! Om 10 uur moest ik uitchecken omdat ik vanavond op een boot zou slapen. Eerst heb ik nog even geskyped en vervolgens ben ik begonnen met wat uitzoekwerk. Ik had alles voor Nieuw-Zeeland wel zo ongeveer geregeld, maar nu begon Australië ook langzaamaan om de hoek te kijken. Ik moet ergens in mijn tijd in Australië het land verlaten vanwege mijn visum en het ticket moet ik hebben voordat ik daar de eerste keer naar binnen mag. Daarna ben ik begonnen met mijn verslag over mijn meditatiecursus. Dat nam meer tijd in beslag dan ik in eerste instantie dacht en het was dan ook al snel rond 3 uur in de middag. Ik heb de meeste spullen in het hostel achtergelaten en ben naar de supermarkt gelopen waar ik nog een paar laatste spullen voor de avond en de volgende dag heb gekocht. Toen was het bij de waterkant wachten totdat ik opgehaald zou worden voor mijn overnachtingscruise. Het was een cruise waarbij we iets meer van de Bay of Islands zouden zien, maar ondertussen ook allerlei activiteiten zouden doen. De Bay of Islands heeft zijn naam te danken aan het feit dat de baai bestaat uit allemaal kleine eilandjes, 144 om precies te zijn. De boot waarop we zouden verblijven was geen supergrote, het was een houseboot, groter dan degene die Jef heeft gehad. Aan boord bleek dat we een jonge, enthousiaste crew hadden en ook met mijn kamergenoten kon ik het al snel goed vinden. Ik sliep met 2 jongens uit Engeland en een vrouw, man en een meisje, Lani, uit Amerika. Op het moment dat we gingen varen begon onze eerste activiteit, eend schieten. Achter de boot hing een (nep)eend aan een touwtje en we kregen om de beurt 3 kansen om deze met het paintball pistool te raken. Er was nog een groep aan boord en voordat we mocht schieten moesten we onszelf kort voorstellen, waardoor je al snel het idee had dat je iedereen wel een beetje kon. Na het schieten (waarbij de meiden hadden gewonnen van de jongens) vonden we een rustige baai waar onze volgende activiteit op het programma stond, vissen. Normaal ben ik niet zo van het vissen, maar ik wilde het toch wel proberen (ik ben tenslotte een Nederlander en heb ervoor betaald ;-)). Het bleek dat de vissen hier snel bijten, alleen was ik helaas 1 van de weinige die de hengel steeds zonder vis omhoog wist te halen. Na een uur had ik er genoeg van en waren we ook bijna door het aas heen en was het tijd om aan tafel te gaan. De barbecue was aangezet en het eten was klaar. We kregen een stuk vlees en verder stonden er nog wat salades, worstjes en sausjes klaar. Rond half 10 was het donker en konden we met het nacht kajakken beginnen. Dit was best cool, we hadden de mazzel dat het bijna windstil was. We gingen op zoek naar plankton, dit geeft in het donker namelijk licht als je je hand door het water beweegt. Door de maan moesten we een stukje peddelen naar een stukje waar de maan minder scheen. Het is behoorlijk gaaf om te zien dat als je je hand door de zee heen haalt er in ene van alles oplicht. Een soort glow-in-the-dark. Daarna was het tijd om terug te gaan naar de boot en op te warmen bij het kampvuur dat er ondertussen gestookt was. Rond middernacht was het tijd om ons bed op te zoeken zodat we de volgende ochtend weer fris aan het ontbijt konden verschijnen.

De volgende morgen stond er ontbijt voor ons klaar, waarbij de grootste kom gevuld was met pap. Ik voelde me net weer een klein kind, dit had ik sinds ik 3 jaar was niet meer gegeten. Ik moet zeggen dat het niet mijn meest favoriete ontbijt is, maar het viel ook niet heel erg tegen. Na het ontbijt was het tijd om onze tassen in te pakken en deze naar beneden te brengen zodat de crew genoeg tijd had om onze bedden te verschonen. De boot had intussen in een andere baai aangelegd vanwaar we met de kajaks of een kleiner bootje het strand op konden. Aangezien kajakken niet mijn grootste hobby is, besloot ik met de boot te gaan. Op het eiland was een korte hike omhoog naar het uitkijkpunt. Vanaf daar had je een mooi uitzicht op de Bay of Islands. Nadat iedereen hier foto's had gemaakt zijn we terug gelopen en hebben we nog een uurtje op het strand vertoefd, lezend, zonnend, cricket spelend of gewoon rond lopend. Daarna was het tijd om terug te keren en onze lunch op te eten. De boot voer intussen verder om nog wat meer eilanden te laten zien en om te draaien en langzaam terug naar Paihia te varen. Aan het einde van de middag stond iedereen weer op het vaste land en was het jammer dat het voorbij was. Grappig genoeg verbleef onze hele kamer in hetzelfde hostel in Paihia en zijn we daar met zijn zessen naartoe gelopen. De Amerikanen zijn daarna nog wat gaan rondlopen en ik heb met de 2 Engelse jongens wat rondgehangen en we hebben samen eten gemaakt. Ik zou de volgende dag gaan duiken en moest me al vroeg melden dus ik heb mijn tas weer opnieuw uit- en ingepakt en ben mijn bed ingedoken.

Woensdag moest ik om half 8 in de duikschool zijn. Ik zou vandaag 2 duiken gaan maken, 1 naar het Canterbury wrak en 1 gewone duik. Nadat we allemaal onze duikspullen hadden gekregen zijn we naar de boot gegaan die ons naar onze eerste duik bracht. De Bay of Islands staat bekend om de wrak duiken, er zijn er namelijk 2. De eerste is het Canterbury wrak, dit schip is ongeveer 6 jaar geleden tot zinken gebracht. Je kunt er ook duiken bij het Rainbow Warrior wrak, dit schip was onderdeel van Greenpeace en is gezonken. Ik weet niet wanneer en waarom dit gebeurd is, alleen weet ik wel dat het niet de bedoeling was dat de Rainbow Warrior zou zinken. Tijdens de eerste duik doken we tot ongeveer 35 meter diepte. Het was ontzettend gaaf om te zien in wat voor staat het schip nog was en je kon een heleboel vertrekken induiken om 'binnen' te kijken. Helaas kwam er op deze diepte water in mijn duikbril en lukte het mij niet om dit eruit te krijgen. Ik moest daarom samen met mijn buddy noodgedwongen terug naar de oppervlakte. Het was daardoor een korte duik die maar een half uur duurde. Nadat iedereen weer boven was werden de motoren weer gestart en hebben we 'the hole in the rock' bezocht. Dit is een rots met in het midden een grote opening waar je doorheen kunt varen. Veel mensen boeken een excursie om dit te zien, ik had de mazzel dat dit bij mijn duik zat inbegrepen. Na alle foto's zochten we een soort van beschut plekje om onze tweede duik te maken. De wind begon aan te zetten waardoor we iets meer stroming hadden. Omdat ik een beetje bang was dat mijn duikbril weer vol zou lopen met water was ik niet helemaal relaxed en ging ik wat sneller door mijn lucht heen. Ik moest deze duik dan helaas na een half uur ook afbreken. We zijn dit keer niet zo diep gegaan, rond de 18 meter en ik vond de omgeving ook niet spectaculair. Er was weinig kleur en ook niet bijzonder veel (gekleurde) vissen. Terug op de boot bleek de wind nog harder te zijn gaan waaien waardoor er behoorlijke golven waren. Dit maakte dat iedereen eigenlijk wel graag terug wilde naar Paihia. We moesten nog ongeveer een half uur wachten totdat echt iedereen weer boven was en alle duikspullen hadden opgeruimd voordat we weg konden varen. Aan het einde van de middag kwamen we weer in Paihia aan en nadat de stempels in mijn duiklogboek stonden ben ik mijn tas bij het hostel gaan halen. Ik had om 6 uur de bus naar Whangarei, waar ik de volgende dag nog een duik zou doen. Rond half 8 kwamen we in Whangarei aan en daar werd ik opgehaald door mensen van het hostel. Nadat ik de mensen in mijn kamer had gezien ben ik onder de douche gesprongen en onder de dekens gekropen, duiken is namelijk best vermoeiend vanwege de zuurstof die je inademt en ik had nog een dag te gaan.

Om half 8 werd ik vandaag opgehaald voor mijn tweede dag duiken. Ik zou in Tutukaka gaan duiken en vanuit daar zou de boot ons naar de Poor Knights Islands brengen. De Poor Knights Islands zijn 1 van de beste duikplekken ter wereld, dus ik was heel benieuwd. Nadat ik hier al mijn gegevens had ingevuld was het zoeken naar de juiste duikspullen. Uiteindelijk waren 3 medewerkers bezig om een geschikte wetsuit voor me te vinden. Ik heb hier bij bijna elke duikschool problemen mee, omdat ik vaak te lang en te dun ben. In warm water is dit minder erg, omdat je dan een kortere wetsuit aankan, maar het water is hier rond de 20 graden en zodra je duikt koelt de temperatuur alleen maar af. Na ongeveer een half uur was ik de laatste die de winkel uitliep, maar wel met een wetsuit, of in ieder geval iets wat daarop leek. Ik moest 3 verschillende lagen over elkaar aantrekken, maar ik heb het de hele dag niet koud gehad! We hebben eerst een uur op de boot gezeten om de Poor Knights Islands te bereiken en zijn toen in een baai gaan aanleggen. Hier maakten we onze eerste duik. Ik was deze keer met een groep iets onervarenere mensen, waardoor we niet dieper dan 18 meter mochten duiken. De duik hier was wel echt super gaaf, zoveel mooie gekleurde vissen gezien, nog wat gekleurde planten en andere vissen. Er was een man in onze groep met een camera, dus ik hoop dat hij mij de foto's opstuurt. Zodra ik ze heb zal ik ze online zetten. Nadat ook hier iedereen terug was op de boot zijn we langs de eilanden gevaren om onze volgende duikplek uit te zoeken. Deze was redelijk snel gevonden, waardoor iedereen nog rustig zijn lunch kon opeten voordat we weer het water ingingen. Deze keer was er behoorlijk wat stroming onder water, wat weer een nieuwe ervaring was, ik vond het wel grappig. Er was minder te zien dan tijdens onze eerste duik en helaas liep halverwege mijn duikbril weer vol met water. Ik was dit keer wel in staat om hem weer te legen, maar je duikt dan toch niet helemaal lekker meer. Het wordt tijd voor een nieuwe denk... Toen het tijd was om weer naar boven te gaan was ik er ook wel een beetje klaar mee. Terug op de boot heb ik me snel omgekleed, want zodra je uit het water bent en je wetsuit uittrekt is het koud (de zon scheen niet). We zijn daarna nog even naar de grootste zeewatergrot gevaren. Deze lijkt helemaal niet zo groot, totdat je erin vaart en hoort wat de afmetingen van het schip zijn. Nadat iedereen hier foto's had gemaakt was het tijd om terug naar Tutukaka te varen. Ook hier heb ik mijn stempels gehaald en ben ik met het busje terug naar mijn hostel gebracht. Het was ondertussen al etenstijd en na een snel hapje gegeten te hebben heb ik mijn kleren in de wasmachine gestopt en ben in de spa gaan zitten. Even lekker doorwarmen na 2 dagen duiken in koud water. Toen de was klaar was ben ik gaan douchen en heb alles weer netjes terug in mijn tas gestopt. Ik kwam nog een Nederlands stel tegen met wie ik nog een tijdje heb zitten kletsen voordat ik naar bed ging.

Vandaag zou een reisdagje worden. Ik werd om half 9 door het hostel terug bij de bushalte afgezet. Daar was het wachten op mijn bus die me naar Auckland zou brengen. Toen de bus arriveerde en ik instapte kwam ik Lani, het Amerikaanse meisje, tegen. Zij was ook onderweg naar Auckland en had verder nog geen plannen. Toen ik haar over mijn plannen vertelde besloot ze spontaan om met me mee te gaan, gezellig. Rond het middaguur kwamen we in Auckland aan waar we moesten wachten op de bus die ons naar Hamilton zou brengen. Omdat Lani niks van te voren had geboekt, zou zij met een andere bus komen die 15 minuten later vertrok. In Hamilton heb ik daarom ook eerst op Lani gewacht voordat we samen op zoek gingen naar een hostel. Gelukkig hadden we deze redelijk snel gevonden waarna we nog even door Hamilton zijn gaan lopen. Daarna zijn we naar de supermarkt gegaan, waarbij ik nog nooit zoveel boodschappen in mijn karretje had gehad. We zouden de volgende dag naar Waitomo gaan en ergens verblijven waar niks was, dus we moesten ons voorbereiden. Daarbij hadden we besloten om 's avonds koekjes te maken, dus we hadden behoorlijk wat mee te nemen. Terug in het hostel was het alweer etenstijd en hebben we pannenkoeken gebakken :-). De koekjes maakten we als toetje, het waren dezelfde als die ik met Olivia had gemaakt. Ze waren wel goed, maar de eerste keer waren ze beter. Er was 1 koekje van de plaat afgevallen en daardoor ontstond er nogal een rooklucht in de oven en om onze excuses aan te bieden hebben we de receptionist ook maar een koekje aangeboden.

We hadden pannenkoeken als ontbijt! Jeeh, er was nog wat over, dus dan begint de dag altijd goed. Na het ontbijt zijn we naar de bushalte gelopen om de bus naar de Waitomo Caves te pakken. De bus zou er ongeveer anderhalf uur over doen en rond 11 uur waren we er dan ook al. Ons hostel lag nogal afgelegen, dus we moesten nog een uur wachten totdat iemand beschikbaar was om ons op te komen halen. Lani en ik waren allebei blij dat we hier met zijn tweeën waren, aangezien er rondom het hostel echt helemaal niks te doen is, behalve de grotten. We hebben de rest van de dag lekker geluierd, een wasje gedraaid, boek gelezen en ik heb mijn verslag bijgewerkt, wat hoog nodig was. 's Avonds hebben we nog een filmpje gekeken en hebben we ons klaar gemaakt voor de volgende dag, waar we 5 uur in een grot zouden doorbrengen, spannend!

Om 10 uur starte onze tour vandaag. We hadden eerst ontbeten en onze spullen bij de receptie achtergelaten. Met nog 4 andere mensen en een gids reden we naar de grot toe. Eerst kregen we een wetsuit, laarzen en zo'n klimharnas. Daarna moesten we nog een klein stukje verder rijden voordat we bij de ingang van de grot kwamen. Het begon met 27 meter naar beneden abseilen. Nadat iedereen beneden was, kregen we allemaal een band en daarmee liepen we de grot in. De grot had een waterstroom door het midden lopen en daar liepen we dwars doorheen. Na een tijdje moesten we onze lichten op onze helmen uit doen en toen zagen we alle glowwormen. Het was echt net alsof je naar een super heldere sterrenhemel keek. Of, voor de mensen die in de space shuttle (die achtbaan) hebben gezeten, dat moment voordat je afgevuurd wordt, zo leek het wel een beetje. Aangezien het op deze glowwormen na helemaal donker in de grot is, kon je niet echt wat zien en gingen de lichten dan ook al snel weer aan. We lieten onze band achter en liepen nog wat verder de grot in. We moesten door kleine doorgangen, kruipend, klimmend en lopend, wel heel gaaf. Hier zijn we op een droog stukje gaan zitten/liggen en hebben opnieuw naar de glowwormen gekeken. Daarna was het terug lopen, banden ophalen en in de band terug de waterstroom af. Omdat de stroom niet erg sterk was, duwde de gids ons vooruit en konden wij onze lampen uitdoen om ook onderweg alle lichtpuntjes te zien. We kwamen uit op het punt waar we begonnen waren en zijn toen nog de andere kant opgegaan. Hier hebben we vrijwel hetzelfde gedaan als de eerste keer. Heen lopen, band achterlaten, nog wat rond klauteren en terug in de band. Toen we de tweede keer terug waren bij ons beginpunt zat de tour er bijna op en was het een kwestie van omhoog klimmen. De wand was ongeveer 20 meter hoog en je zat alleen aan een touw vast. Gelukkig kwam iedereen heelhuids boven en konden we allemaal onder een warme douche springen. De gids had gedurende de tour foto's gemaakt en deze kregen we terug bij ons hostel te zien. We besloten ze als groep te kopen (alleen kan ik ze nu nog niet op internet zitten, lastig verhaal. Zodra ik de gelegenheid heb komen ze erop). Lani en ik werden daarna terug naar het dorpje gebracht en hebben daar bij een picknick tafel een late lunch gegeten en gewacht tot onze bus kwam die ons terug naar Hamilton zou brengen. De bus bleek iets vertraging te hebben, maar kwam wel opdagen en rond 7 uur waren we weer in het hostel. We hadden de bakspullen voor de koekjes laten staan en besloten dat we beter maar nog een keer koekjes konden bakken. Zo gezegd, zo gedaan en deze keer zaten er geen aangebrande koekjes tussen.

Vandaag zouden Lani en ik weer opsplitsen helaas. Haar bus vertrok al om half 10 en aangezien er gratis internet was bij het busstation ben ik daar maar even gaan rondhangen. Ik moest nog tot half 3 wachten voordat mijn bus zou vertrekken, dus ik had nog even te gaan. Het internet was niet geweldig, maar ik heb evengoed wat kunnen doen en ben rond het middaguur terug naar het hostel gegaan om te gaan lunchen. Daarna heb ik mijn spullen bij elkaar gezocht en bepakt en bezakt terug gelopen naar het busstation. Ik ging met de bus naar Taupo, waar ik rond de kerst ook een week had doorgebracht. Helaas was het weer toen niet geweldig, waardoor ik het enige dat ik per se in Nieuw-Zeeland wilde doen, niet kon doen. Tijd om terug te gaan dus... De bus kwam pas 's avonds aan, dus na wat eten en nog een skype sessie ben ik mijn bed ingedoken.

De dag van de waarheid, vandaag zou ik gaan skydiven! Supereng, maar ik vond dat ik toch minstens 1 van de extreme activiteiten (bungeejumpen, skydiven of de swing, wat een ontzettend grote schommel met een vrije val van ongeveer 70 meter moet voorstellen) gedaan moest hebben. Aangezien ik nooit van m'n leven ga bungeejumpen en ik de swing iets te soft vond, werd het skydiven. Taupo schijnt daar de mooiste/beste/goedkoopste plek voor te zijn. Ik zou rond 10 uur opgehaald worden met een heuse limousine, maar omdat het weer nog te bewolkt was, werd ik opgebeld dat mijn pick-up een uur later zou zijn. Inderdaad kwam er vervolgens om 11 uur een limo voorrijden en stapte ik heel heldhaftig in. Aangekomen bij het skydive centrum kregen we eerst een filmpje te zien met wat ons te wachten stond, vervolgens nog een filmpje met de foto en film mogelijkheden en daarna moesten we een keuze maken. Voor degene onder ons die niet precies weten wat skydiven inhoudt, je gaat met een vliegtuig de lucht in en springt vervolgens (vastgesnoerd aan een ervaren iemand) op een bepaalde hoogte uit het vliegtuig. Afhankelijk van de hoogte maak je eerst een vrije val naar beneden, waarbij je dus gewoonweg heel erg hard naar beneden valt. Zodra je een bepaalde grens bereikt trek degene aan wie je vast zit zijn parachute open en zo vlieg je uiteindelijk terug naar de grond. Ik besloot dat dit waarschijnlijk een eenmalige ervaring zou worden (ik was zo nerveus, maar vooral, het is belachelijk duur) en nam daarom maar het meest uitgebreide pakket. Ik zou een sprong maken van 15000 ft. (wat omgerekend ongeveer 5 kilometer hoog is, maar 15000 klinkt een stuk beter ;-)) en ik zou zowel filmpjes als foto's laten maken. Nadat alle papieren waren ingevuld bleek dat de wolken weer verschoven waren en het vliegtuig niet op kon stijgen. Je mag namelijk niet door de wolken heen springen en ter vergelijking, een normaal vliegtuig vliegt op ongeveer 20000 ft. (7 kilometer hoogte), en dan vlieg je dus boven de wolken. Een lange drie kwartier later was het weer weer omgeslagen en kon het vliegtuig opstijgen. Er bleken alleen een heleboel 'springers' te zijn en ik zat in de tweede groep. Zij droegen ook allemaal hun spullen al. Het vliegtuig zat overvol toen ze weg vlogen. Ondertussen kreeg ik ook een overal aangetrokken. Daaroverheen kwam een reddingsvest (voor als we in het water zouden belandden) en als laatste kreeg ik het 'tuigje' waarin ik zou komen te hangen. De jongen, Joe, waar ik aan vast zou komen te zitten kwam zich voorstellen en checkte of alles goed zat. Omdat ik ook voor een filmpje had gekozen, mocht ik me gaan voorstellen voor de camera. Ik was zo nerveus dat ik het idee had dat mijn gezicht volgespoten was met botox zodat ik maar zou glimlachen op de camera. Op het einde deden mijn kaakspieren er gewoon pijn van. Na nog een kwartier kon ik dan eindelijk het vliegtuig in. Gelukkig was er op dat moment nog maar 1 ander meisje over die ook wilde springen, dus gingen we met zijn vijven het vliegtuig in. Vijf ja, het meisje, ik, beide een man waaraan we vastgesnoerd zaten en voor mij sprong er nog iemand mee. Hij had een camera op zijn helm waarmee ik gefilmd zou worden tijdens mijn val. In het vliegtuig kreeg ik steeds te horen hoe hoog we waren en ergens halverwege moesten we een zuurstofmasker voordoen. De lucht wordt toch wel ijl en het duurt dan nog 5 of 10 minuten voor je op de juiste hoogte bent. Zodra je op 15000 ft. bent gaat het luik open, je voelt de luchtdruk in de cabine veranderen en m'n zuurstofmasker werd afgezet. We schuifelde naar de uitgang en ik vroeg me toch wel heel erg hard af waarom ik dit ook alweer wilde doen. Gelukkig hoefde ik mezelf het vliegtuig niet uit te duwen. Het enige wat ik moest doen was mijn benen over de rand hangen en mijn hoofd op Joe zijn schouder leggen, skydiven is zo romantisch, haha. Volgens mij heb ik op dat moment mijn ogen maar dicht gedaan, ik was zo blij dat ik niet zelf hoefde te springen. Ik geloof dat Joe nog heeft afgeteld van 3 naar 1, maar dat weet ik al niet eens meer zeker. Ik weet alleen nog dat ik de eerste paar seconden dacht dat ik het helemaal niet leuk vond. Maar dat bleken de seconden te zijn waarin je nog snelheid aan het maken bent. Na een paar seconden val je met meer dan 200 kilometer per uur naar beneden en dat is zo snel dat je niet meer het gevoel hebt dat je valt. Je bent op dat moment ook zo hoog dat je hersenen geen verschil in hoogte meer waarnemen waardoor je niet het gevoel hebt dat de aarde dichterbij komt. Vanaf toen was het echt zo gaaf. Dan ga je alles in je opnemen en pas echt om je heen kijken. Joe begon na een tijdje nog wat rond te draaien, maar dat vond ik iets minder leuk, laat mij maar gewoon recht naar beneden vallen. Na 1 minuut van vrije val ging de parachute open en werden we met een ruk weer een stuk omhoog getrokken. Vanaf dat moment was het nog ongeveer 5 minuten rustig naar beneden zoeven. Bij het landen hoefde ik alleen maar mijn benen op te tillen en we kwamen rustig en heelhuids weer terug. Het was zo ontzettend gaaf. Het eerste moment had ik echt zoiets van nooit, nooit, nooit meer, maar hoe langer je beneden bent, hoe sneller je het vliegtuig weer in wilt om het nog eens te doen. Gelukkig had ik daar het geld niet voor, dus ik ben me gaan omkleden en heb gewacht op mijn filmpje. Deze heb ik daar nog kunnen zien en meegekregen op usb. Helaas kan ik deze niet op mijn blog zetten omdat hij veel te groot is, maar de foto's volgen hopelijk binnenkort (duurt nog minimaal 4 weken). Echt, een ieder die twijfelt, gewoon DOEN! Ik ben daarna terug gebracht naar m'n hostel en heb nog wat door het stadje geslenterd. 's Avonds ben ik vroeg m'n bed ingedoken want alle spanning begon uit mijn lichaam te komen en dan merk je dat het je toch wel iets meer energie heeft gekost dan je dacht.

Woensdag heb ik 's ochtends een hele tijd met papa, mama en Jef geskyped. Ik had ze niks verteld, want anders had mama waarschijnlijk niet kunnen slapen, maar ik leefde nog en was ongedeerd, dus nu kon ik het ze uitgebreid vertellen. Daarna was het tijd om te gaan lunchen en mijn spullen bij elkaar te pakken en naar de bushalte te lopen. Ik had de bus naar Wellington vandaag. Vanaf nu zou het alleen nog maar reizen worden om op tijd in Christchurch aan te komen voor mijn vlucht. Pas om 9 uur 's avonds kwamen we in Wellington aan en ik ben meteen gaan inchecken en lekker gaan douchen.

Vandaag had ik om 9 uur de ferry naar Picton. Vanaf daar zou ik de bus naar Christchurch pakken, maar dat verliep helaas iets anders. Ik had bedacht dat ik nog 1 nachtje in Christchurch zou slapen zodat ik vrijdag de hele dag had om nog niets van deze stad te zien. Nieuw-Zeeland besloot alleen om me niet zonder een tegenvaller te laten gaan (ook al is dit geheel mijn eigen schuld, het voelt altijd beter om iets of iemand anders de schuld te geven). Ik had nog geen accommodatie geboekt in Christchurch en wilde dat op de boot bij de toeristeninformatie gaan doen. Het bleek alleen dat na de aardbeving een heleboel accommodatie ten gronde is gegaan en dit is niet of nauwelijks hersteld. De hostels zitten hierdoor heel snel vol. Er was dan ook geen bed meer vrij voor Mandy. Het werd of een megaduur hotel boeken of mijn plannen omgooien. Ik besloot voor de laatste optie te gaan en halverwege Picton en Christchurch te gaan overnachten, Kaikoura werd het. Hier had ik al eerder geslapen toen ik met de dolfijnen had gezwommen, dus dit was bekend terrein. De mevrouw bij de toeristeninformatie wist een hostel voor me te boeken daar en wilde mijn ticket omboeken. Ik had een busticket van Nakedbus van Picton naar Christchurch met een pauze stop in Kaikoura. Ik wilde vandaag de ene helft van de rit rijden en morgen de andere helft. Hier moest over gebeld worden en we kregen doodleuk te horen dat mijn ticket niet wijzigbaar was en ik dus een nieuw ticket van Picton naar Kaikoura en een nieuw ticket van Kaikoura naar Christchurch moest boeken. Um, juist ja. Die laatste kon ik nog inkomen, maar die eerste vond ik vreemd. Ik had toch al een stoel? Dat klopte, alleen mocht ik niet eerder uitstappen, maar omdat ik zo 'moeilijk' deed wilde de mevrouw van Nakedbus me wel 25% korting op mijn eerste ticket geven. Ik heb de mevrouw van de toeristeninformatie uiteindelijk maar gewoon gevraagd om een ticket van Kaikoura naar Christchurch te boeken voor de volgende dag en ik zou het verder wel met de buschauffeur regelen (hoopte ik). De ferry had namelijk ruim drie kwartier vertraging en we kwamen aan op het moment dat de bus eigenlijk weg had moeten rijden. Nakedbus staat erom bekend om gewoon weg te rijden, of je er nu bent of niet, maar we bleken dit keer een ontzettend aardige buschauffeur te hebben. Hij heeft geduldig ruim een half uur gewacht totdat iedereen er met bagage en al was en toen ik hem vroeg of ik in Kaikoura uit mocht stappen was dat uiteraard geen probleem. Hij moest zelfs hard lachen toen ik hem het verhaal vertelde, het waren stomme kantoormensen volgens hem. Halverwege is hij zelfs nog gestopt om ons foto's te laten maken van alle zeehonden die op de rotsen lagen, een geniale man dus. Rond 4 uur kwamen we in Kaikoura aan en heb ik mijn hostel opgezocht. Vervolgens de supermarkt opgezocht om nog een laatste keer een soort van avondeten in elkaar te flansen in de keuken. Verder heb ik lekker gelezen en mijn verslag weer bijgewerkt. Morgen nog 1 dagje, nog een half gebroken nacht en dan zit het erop...

Nadat ik ervoor had gezorgd dat ik een zo lang mogelijke nacht had gemaakt, was het toch echt tijd om op te staan en mijn tassen bij elkaar te pakken. De bus zou pas om 4 uur vertrekken, dus ik had nog wel even te gaan. In Kaikoura is alleen niet veel te doen, dus op een wandeling naar de toeristeninformatie na bestond de dag vooral uit wachten. Het weer zat ook niet echt mee, het was ontzettend mistig, waardoor ik een film ben gaan kijken. Na de film was het lunchtijd en tijd om te zorgen dat mijn tassen zodanig waren ingepakt dat ze op het vliegveld ingecheckt konden worden. En omdat het vanzelf rond 4 uur wordt, was het ook tijd om richting de bus te lopen. Deze was op tijd en we kwamen rond half 7 in Christchurch aan. Ik zou meteen doorlopen naar de stadsbus die me naar het vliegveld zou brengen. Onderweg was ik zo aan het rondkijken (veel straten zijn vanwege de aardbeving nog steeds afgesloten, waardoor het voor een toerist best lastig is om je weg te vinden) dat er een mevrouw op me afkwam en vroeg waar ik heen moest. Uiteraard wist ze het busstation te vinden, maar om daar lopend te komen was een ietwat lastige uitleg en ze besloot spontaan om me met haar auto te brengen. Heb ik toch nog een soort van gelift hier in Nieuw-Zeeland. Het was maar goed dat ik gebracht werd, want waarschijnlijk had ik het nooit gevonden. Toen we aan kwamen rijden kon ik uit de auto en in de bus stappen, die vrijwel meteen wegreed, wat een mooie aansluiting. Op het vliegveld ben ik wat eten gaan halen en daarna heb ik de ruimte opgezocht waar reizigers 's nachts mochten verblijven. Ze sluiten hier 's nachts namelijk het hele vliegveld af en eigenlijk mag je hier dan niet zijn. Mijn vlucht ging om 6 uur 's morgens, wat inhield dat ik om 3 uur moest inchecken. Gelukkig snappen de Kiwi's ook wel dat het voor veel mensen onmogelijk is om op dit tijdstip naar het vliegveld te gaan, dus houden ze een speciale ruimte open waar je 's nachts (tegen betaling) mag verblijven. Het leek een beetje op een gezamenlijke ruimte bij een hostel, er waren overal oplaadpunten, spelletjes die je kon spelen en een heleboel zitzakken die als bed fungeerden. Ik ontmoette daar 2 meiden met wie ik 's nachts samen ben gaan inchecken en waarmee ik uiteindelijk ook mee de douane ben doorgegaan. De tijd gaat toch een stuk sneller als je samen bent. Verrassend genoeg had ik nog redelijk geslapen op mijn zitzak en voelde ik me best prima toen ik stond te wachten op het boarden van het vliegtuig. Nog 4 uurtjes, dan zou ik me weer in een ander land bevinden...


Nieuw-Zeeland, ik ga je missen! Ik ben er de afgelopen 2,5 maand achtergekomen dat ik toch meer een backpacker voor Westerse landen ben. En ondanks dat het hier verschrikkelijk duur is, heb ik van dit land genoten. Ik heb zoveel excursies, tourtjes en activiteiten gedaan, het was ontzettend gaaf. Cindy en Maud, bedankt voor al jullie uitgebreide to-do mails en tips, zonder deze had ik waarschijnlijk een hoop gemist. Ook de mensen zijn heel erg vriendelijk en gastvrij, waar Petrus, Phyllis, Olivia en Teal nog extra aan hebben bijgedragen. Maar nu is het toch wel tijd om weer een nieuw land te gaan ontdekken. Ik heb nog 'maar' 4,5 maanden te gaan voordat ik thuis kom. Voor jullie klinkt dat waarschijnlijk nog ellenlang, voor mij komt het zo snel dichterbij. Ik ben benieuwd naar Australië, waar ik ook al een aantal toffe dingen op het programma heb staan. Daarbij komen papa, mama en Jef me opzoeken met mijn verjaardag, dus dat is ook zeker weer iets om naar uit te kijken! Op 21 maart, nog maar 4 weken vanaf nu, dan zijn ze al bij me! Maar voor die tijd krijgen jullie sowieso nog een update van mijn avonturen in Australië.

Liefs