Crossend met de auto

Dinsdag ging m'n wekker opnieuw redelijk vroeg. Ik zou namelijk rond 8 uur opgehaald worden. Via een website voor reizigers had ik een jongen, Albert, leren kennen, waarmee ik een stukje van het Zuidereiland mee samen zou reizen. Hij had een eigen auto dus dat zou het reizen een stuk makkelijker maken. Ik had Lisa op de hoogte gesteld van mijn plannen en zij besloot 's ochtends ook vroeg haar bed uit te komen om te kijken of ze wellicht ook een stukje mee wilde rijden. Albert was er om kwart over 8 en we zijn met zijn drieën om de tafel gaan zitten. We wilden eigenlijk nog wel wat van Abel Tasman zien, maar niet in Nelson blijven, dus besloten we om vandaag naar Takaka in Golden Bay te rijden. Dit is geen doorgaande weg, dus de bussen komen er niet langs. Lisa besloot daarom met ons mee te gaan, gezellig. Nadat we al onze tassen in de auto hadden gepropt, zijn we rond half 10 gaan rijden. Het was een 2 uur durende rit door de bergen, waarbij het helaas steeds slechter weer werd. Om half 12 hadden we een hostel gevonden en hebben we onze tassen in de kamer gelegd. We zijn eerst maar eens boodschappen gaan doen, zodat we konden lunchen en ons avondeten alvast in huis hadden gehaald. Het leek erop dat het weer iets begon op te knappen, het werd in ieder geval droog. Na de lunch stapten we dan ook vol goede moed in de auto op weg naar het Abel Tasman park om een (korte) hike te gaan maken. Helaas begon het op het moment dat we instapten alweer te spetteren, maar aan de regen gaan we niet dood, dus we gingen evengoed op weg. We kwamen onderweg langs een bordje met 'Wainui falls' en besloten daar eerst uit te stappen. Deze wandeling zou volgende de bordjes ongeveer 3 kwartier duren en was avontuurlijk. Dit laatste bleek zeker waar, er zaten wat hindernissen, zoals een rivier oversteken, een zogenoemde 'swing bridge' oversteken en over de rotsen klimmen. Bij de waterval aangekomen was dit wel de moeite waard geweest. Na de nodige foto's zijn we terug gelopen en hebben nog een stukje verder gereden. We kwamen bij het einde (of begin, het is maar hoe je het ziet) van de Abel Tasman Coast Trek en wilden hier ook nog een klein stukje van lopen. Hierbij kwamen we eerst langs een uitkijkpunt, erg gaaf, alleen jammer van de regen en de bewolking. Ik was in ieder geval blij dat ik de dag ervoor ook zoiets had mogen zien en goede foto's daarvan had. Daarna zijn we verder gelopen en kwamen we bij het strand uit, waar vanwege de regen bijna niemand was. We hebben even onder een grote boom gezeten en zijn toen begonnen aan onze weg terug. Bij de auto aangekomen moesten we nog ongeveer een uur terug naar het hostel rijden, maar het was het zeker waard. Nadat we weer terug waren was het ook etenstijd en zijn we begonnen aan het avondeten. Vanavond stonden er pannenkoeken op het menu! We waren alle 3 zo blij als kleine kinderen. Pannenkoeken met spek, kaas, banaan, stroop en/of suiker, heerlijk. De rest van de avond hebben we rustig aan gedaan omdat we alle 3 toch stiekem wel een beetje moe waren van de hele dag.

Vandaag stonden we op en scheen de zon. We wilden voordat we weg gingen nog snel even wassen, maar we mochten de machine pas vanaf 12 uur gebruiken. Zo flexibel als we zijn hebben we onze planning omgegooid en zijn daarom eerst naar een hot spring gereden. Hier was ook een wandelpad, alleen stelde dit niet veel voor. Het was een soort natuurpark met een aangelegd pad waar zelfs een rolstoel overheen kon. De hot spring was een groot meer waar in het midden het water uit de aarde kwam, maar wat verderop al in een snelstromende rivier veranderde. Het water was hierdoor niet heel erg warm. Terug bij de auto was het bijna 12 uur en zijn we naar het hostel gereden om onze was in de machine te doen. Ondertussen hebben wij geluncht en na de lunch konden we alles ophangen in het zonnetje. Omdat we alle 3 wel lekker zaten hebben we eerst nog een uurtje in de zon zitten lezen voordat we weer op pad gingen. Dit keer stond de Rawhiti Cave op het programma. We waren al gewaarschuwd dat dit wel eens een modderig pad kon zijn, maar Lisa en ik gingen het toch op onze vans en all stars proberen. Het pad omhoog ging nog redelijk goed, het was inderdaad modderig, maar omhoog heb je daar minder last van. De grot was erg indrukwekkend om te zien. Dat we aankwamen was het best druk met mensen, maar op een gegeven moment waren alleen wij drieën er nog. Na een tijdje werd het toch echt tijd om ook terug naar beneden te keren. Albert had wandelschoenen aan, dus dat ging prima, maar Lisa en ik hadden het toch iets moeilijker. Naar beneden op een modderig pad betekend meer dat je glijdend gaat. Toch hebben we het voor elkaar gekregen om alle 3 met een schone broek beneden aan te komen, wel met de nodige glij- en lachpartijen. Eenmaal terug in Takaka hebben we eerst boodschappen gedaan voor het avondeten, wat dit keer een stuk gezonder was. Een salade met gepofte aardappelen en vlees van de barbecue. We dachten dat we veel te veel hadden gekocht, maar we hebben met zijn drieën echt lopen schransen alsof ons leven ervan afhing. Een stukje vlees smaakte erg goed, ik maak het namelijk niet zo snel voor mezelf. Na het eten hoorden we van andere mensen dat er live muziek en een openlucht bioscoop in het dorp zou zijn. Albert en ik wilden daar wel naar toe, Lisa bleef in het hostel. Het bleek alleen dat ze zich in de datum hadden vergist, er was helemaal niks te doen in het dorp, we waren dan ook snel weer terug. Dan maar een warme douche en onze tassen weer inpakken.

Het zou een lange reisdag worden vandaag. Om 10 uur checkten we uit bij het hostel en zijn we nog even het dropje ingelopen. We wilden eigenlijk wat souveniertjes kopen, maar er bleek niet zo veel tussen te zitten. Rond 11 uur zijn we daarom in de auto gestapt, op weg naar Westport. Bovenop de berg tussen Golden Bay en Nelson begon het weer te regenen, maar toen we eenmaal weer begonnen te dalen werd het weer steeds beter. Vlak voor Nelson zijn we afgeslagen richting Westport. Deze rit bleek langer te duren dan we dachten, dus zijn we onderweg gestopt om te gaan lunchen. Aan het einde van onze lunch werden we lastig gevallen door allemaal kleine vliegjes en zijn we snel de auto weer ingestapt en verder gereden. Rond half 4 kwamen we in Westport aan en hier hebben we Lisa afgezet. Zij zou de volgende dag weer verder gaan met de bus (wat al van te voren geboekt was) en Albert en ik wilden nog een stukje door rijden. Het was erg gezellig met zijn drieën en we hebben in deze 2 dagen best veel gezien en gedaan. Maar na een knuffel reden we toch echt verder, uitgezwaaid door Lisa. Wie weet komen we haar ergens nog wel tegen, uiteindelijk doen we allemaal hetzelfde rondje. Vanaf Westport zijn we naar Punakaiki gereden. Je hebt hier de 'Pancake Rocks' welke volgens Maud een aanfluiting zouden zijn. Nieuwsgierig als ik was wilde ik dat dan zelf wel eens bekijken en dus zijn we hier gestopt. het waren allemaal rotsen die uit de zee staken, waar je mooie foto's van kon maken, maar inderdaad niet geweldig. Na onze foto's zijn we dan ook doorgereden naar Greymouth. Hier hebben we een hostel gevonden en kregen we te horen dat er een mooie zonsondergang zou zijn vanavond. Na het eten zijn we daarom naar de pier gereden en inderdaad was het gaaf om te zien. Het koelde daarna alleen wel snel af, dus zijn we terug naar het hostel gegaan en hebben daar nog wat gelezen voordat het weer tijd was om naar bed te gaan.

Het laatste stukje voordat we bij Franz Josef zouden aankomen. Het was mijn beurt om te rijden en om 10 uur reden we weg. Eerst nog even langs de toeristeninformatie en in het stadje een kabeltje kopen om m'n e-reader op te laden, daarna kon de reis toch echt beginnen. Het was een 3 uur durende rit met niet heel veel bijzonders onderweg. Uiteraard het landschap dat wel heel mooi was, maar dat op den duur ook een beetje op elkaar gaat lijken. Rond 2 uur arriveerden we op onze eindbestemming en nadat we eerst een hostel hadden gevonden zijn we gaan lunchen. Vervolgens zijn we de hoofdstraat ingelopen (feitelijk bestaat dit dorpje uit 1 lange straat waar alles zit) en hebben daar geïnformeerd om de berg op te gaan. Franz Josef, het dorp, stelt namelijk niks voor en is alleen bekend omdat er een gletsjer naast ligt waar je op kunt klimmen. Albert en ik wilden graag een heli hike doen, wat inhoud dat je met een helikopter de gletsjer opgaat, ongeveer 2 uur in het ijs rondloopt en vervolgens met de helikopter weer naar beneden wordt gebracht. Belachelijk duur, maar je moet je geld toch ergens aan uitgeven ;-). Nadat we een geschikt bedrijf hadden gevonden en een reservering hadden gemaakt voor de volgende ochtend zijn we verder gaan kijken. We wilden namelijk ook nog graag een paardentocht maken en daar wilden we ook informatie over hebben. Ook dit was gelukt en dit hebben we voor zondag kunnen boeken. Als laatste hebben we boodschappen gehaald bij de enige supermarkt die er te vinden is in het dorp en daarom zijn prijzen goed hoog kan houden. Ondertussen hadden we nog even contact met Lisa die ook in Franz Josef was aangekomen en zo hebben we haar ook nog gedag kunnen zeggen. Helaas zat zij in een ander hostel, dus het werd geen reünie. 's Avonds hebben we eten gekookt, nog wat gelezen en zijn we vroeg ons bed ingedoken. We wisten niet zo goed wat ons de volgende morgen te wachten zou staan, dus we konden beter uitgerust beginnen.

Om half 9 hadden we onze tassen ingepakt en weer in de auto gelegd. Het hostel had maar plaats voor 1 nacht, dus we zouden 's middags naar een ander hostel moeten verhuizen. Om kwart voor 9 stonden we bij het kantoor voor onze heli hike en konden we betalen en gegevens invullen. We zouden om half 10 gaan vliegen, maar moesten nog even wachten. Een kwartier voor tijd kregen we te horen dat alle vluchten gecanceld waren omdat het weer bovenop de gletsjer te slecht was. Helaas, maar gelukkig konden we ons nog inschrijven voor de middag vlucht. Het was niet zeker of deze wel zou doorgaan, maar we konden het altijd proberen. We zijn daarna maar terug naar het hostel gegaan en ik heb nog geskyped en op internet busprijzen uitgezocht. Over ongeveer een week ben ik waarschijnlijk weer alleen en bustickets zijn altijd goedkoper als je ze van te voren boekt. Ik ben hier best een tijdje mee bezig geweest en toen ik eenmaal klaar was konden we bij ons nieuwe hostel inchecken en hebben we geluncht. Daarna was het alweer tijd om opnieuw naar het kantoor voor de heli hike te gaan en hier was het opnieuw afwachten. Gelukkig kon het deze keer wel doorgaan en werden we naar een ander kantoor gebracht waar we ons om konden kleden. We kregen een soort van regenpak aan wat ons moest beschermen tegen de nattigheid, wind en kou. Ook kregen we van die grote dikke wandelschoenen met geitenwollen sokken aan waar spikes ondergebonden konden worden. Nadat iedereen was omgekleed werden we naar de helikopter gebracht en konden deze opstijgen. Eerst een rondje over de gletsjer voor de foto's en toen werden we afgezet. De spikes werden ondergebonden en daar begon onze wandeling. Deze gletsjer is ontstaan omdat er zo'n 350 meter sneeuw op de berg lag. Vanwege de vele meters en meters van sneeuw, komt er zoveel druk op de onderste meters te staan dat deze zich omzetten naar ijs en eronder vandaan schuiven. De berg is dan ook niet extreem hoog en de temperatuur is maar een paar graden kouder dan in het dorp. Dit komt omdat het ijs steeds opnieuw iets naar beneden zakt. De gletsjer veranderd ook elke dag omdat hij nog steeds zakt (en smelt). We hebben er rond gelopen en vooral veel foto's gemaakt. De gaten die er soms zitten zijn echt onwijs diep. Aan het einde begon het weer iets om te slaan en werd het meer en meer bewolkt. Na een tijdje dachten we dat het onweerde, maar dat bleken rosten en ijs te zijn dat aan het schuiven was, wat een kabaal. Het laatste stukje mochten we nog door een gat in het ijs kruipen, erg gaaf. Rond kwart over 5 was het toch echt weer tijd om terug in de helikopter te stappen. Het was een super ervaring, 's Avonds hebben we eten gemaakt en waren we stiekem best iets meer moe dan we eigenlijk dachten. Gelukkig hadden ze hier ook een hot spa en hebben we lekker even uitgerust.

Regen, regen, regen, regen en nog heel veel meer regen. Volgens mij heeft het niet eerder zo hard en veel geregend als vandaag. We zouden eigenlijk gaan paardrijden, maar bij het opstaan was al duidelijk dat dit niet door zou gaan. De 2 meter tussen de verschillende gebouwen in het hostel maakte ons al zeiknat. Er zat dan ook niks anders op dan er een dagje film kijken en internetten van maken. Er was gewoon niks anders te doen in het dorp en er viel zoveel regen dat zelfs een bezoek aan de supermarkt al te ver lopen was. Pas rond 6 uur werd het eindelijk droog en begon zelfs het zonnetje heel flauw te schijnen. We hebben wat eten gehaald en zijn begonnen met koken. De rest van de avond hebben we ook maar rustig aan gedaan, morgen weer iets actiefs doen.

Maandag hebben we na het uit checken alle spullen in de auto gelegd en zijn we naar de voet van de Franz Josef Glacier gereden. Hier was een wandeling van ongeveer 20 minuten welke uitzicht op de gletsjer zou geven. Aangezien het zonnetje weer langzaamaan ging schijnen, wilden we daar nog wel wat foto's van maken. Ik vond het uitzicht enigszins tegenvallen. Daarna zijn we doorgereden naar de stallen met paarden. Vandaag zouden we toch echt de 3 uur durende paardenrit gaan maken. Er waren nog 2 andere Duitse meiden (die gelukkig ook rij ervaring hadden), dus we gingen met zijn vijven op stap. De omgeving was echt wel gaaf, overal bergen en vanwege de zon ook nog uitzicht op de Franz Josef. Aangezien ik al een behoorlijk aantal jaar niet meer heb paard gereden, maar je dit (net als fietsen) niet verleerd, begon ik na anderhalf uur mijn spieren wel iets te voelen. Na 3 uur dacht ik dat ik niet meer op m'n benen kon staan, maar het was het waard. Bovenop een paard met zo'n omgeving geeft je wel het ultieme gevoel van vrijheid. Nadat we ons weer een beetje hadden opgefrist zijn Albert en ik de auto ingesprongen en begonnen we met de rit naar Wanaka. We hadden mazel dat de Haastpass (de weg van Franz Josef naar Wanaka) open was. We hoorden van Lisa namelijk dat deze de dag ervoor afgesloten was vanwege de hevige regenval en dat zij daarom behoorlijk omgereden hadden. Daarbij had ik gehoord dat dit 1 van de mooiste routes van Nieuw-Zeeland was, dus ik was wel benieuwd. inderdaad bleek niks minder waar, we hebben zulke gave mooie uitzichten gezien. Uiteraard zijn we hier en daar gestopt voor foto's, maar daar krijg je het toch nooit op zoals je het zelf ziet, zo mooi. We kwamen rond 6 uur in Wanaka aan en hebben daar een hostel gezocht. Dit hostel had 1 van de beste uitzichten die ik tot nu toe gezien heb. De tafels en stoelen voor het eten en ontbijten stonden allemaal voor een heel groot raam dat uitkeek op een blauw meer met daarachter allemaal bergen. Super gaaf. Omdat het toch al bijna etenstijd was zijn we naar de supermarkt gegaan, hebben eten gehaald, gekookt en hebben verder van het uitzicht genoten.

De volgende morgen zijn we na het ontbijt naar de toeristeninformatie gelopen. Ik moest mijn bustickets nog boeken aangezien ik over een aantal dagen weer zelf verder ga. Ik had ondertussen uitgestippeld wat en waar ik nog heen wilde, dus het boeken kon beginnen. Dit duurde iets langer dan gepland, maar gelukkig hadden we verder geen haast. Nadat al mijn tickets binnen waren zijn we nog even naar de rand van het meer gelopen om wat foto's te maken. Daarna zijn we in de auto gestapt op weg naar Queenstown. Het zou maar een uurtje rijden moeten zijn, maar wij hebben er langer over gedaan omdat we ook hier af en toe stopten om de omgeving eens in ons op te nemen. We zijn ook in Arrowtown gestopt. Dit is een dorp vlak voor Queenstown en eigenlijk is het gewoon een schattig klein dorpje. Vroeger woonden hier mijnwerkers, dus veel is nog in deze staat. We hebben hier wat rondgewandeld en zijn toen toch doorgereden naar onze eindbestemming. En dat is waar ik nu ben, de stad waar alles gebeurd. Ik ga het de komende dagen meemaken en hou jullie op de hoogte!

Liefs