Het einde van het Zuidereiland

Bij het opstaan bleek er een Duitse jongen uit mijn kamer dezelfde bus te moeten hebben als ik, dus we ontbeten samen. Uiteraard kwam het tijdens het ontbijt met bakken naar beneden vallen en we waren al aan het bedenken hoe we in vredesnaam naar het busstation moesten lopen. Het was dan wel niet ver, maar als het in Nieuw-Zeeland regent, dan is het niet gewoon een klein buitje, nee, dan is de hel losgebarsten en heeft een regenjas totaal geen nut meer. Rond 8 uur moesten we het hostel toch echt verlaten, anders zouden we de bus missen. Op een wonderbaarlijke wijze ging het op het moment dat we naar buiten stapte iets minder hard regenen, waardoor we (met beschutting van een tas voor en achter) nog redelijk droog waren overgekomen. De bus kwam mooi op tijd en de Duitse jongen ging er bij de eerste stop al uit. Ik heb er nog een aantal uur ingezeten, totdat we met lunchtijd in Lake Tekapo aankwamen. Het hostel waar ik graag wilde verblijven had alleen voor mijn 2de nacht plek, dus ik moest eerst zoeken naar een hostel voor de eerste nacht. Deze was snel gevonden, aangezien dit dorp echt ontzettend klein is (381 inwoners) en na mijn tassen te hebben neergezet en een broodje gegeten te hebben ben ik een stukje gaan lopen. Lake Tekapo ligt, zoals de naam al doet vermoeden, aan een meer. Dit meer is helderblauw van kleur en in combinatie met de bergen op de achtergrond, ontzettend mooi. Het waaide er behoorlijk hard toen ik aankwam en de wind is eigenlijk niet meer gaan liggen. Vanwege de wind waren er ook behoorlijk wat wolken en na wat heen en weer gelopen te hebben ben ik naar de supermarkt gegaan voor eten. 's Avonds ben ik nog even naar het kerkje gelopen. Dit is volgens mij 1 van de meest gefotografeerde kerkjes in (in ieder geval) Nieuw-Zeeland en misschien zelf wel de wereld. Dat komt voornamelijk door de bergen die erachter liggen wat het geheel een mooi plaatje geeft. Daarna was het wachten totdat het donker werd, aangezien Tekapo bekend staat om haar heldere sterrenhemel. Dit is volgens wetenschappers 1 van de meest heldere sterrenhemels ter wereld. Je moet dan ook echt wachten totdat het helemaal donker is en er wordt aangeraden pas rond half 12 te gaan kijken. Het werd half 12 en ik besloot met een zaklamp naar het meer toe te lopen, dit was 1 van de donkerste plekken waar je zonder auto kon komen. Helaas bleken de wolken van die middag nog niet te zijn overgewaaid, dus stond ik binnen no-time weer binnen en ben gaan slapen.

De volgende morgen kon ik al mijn spullen weer inpakken en heb ik uitgecheckt. Daarna heb ik nog een belachelijk lange tijd met vriendinnen geskyped, maar het was wel weer even gezellig :). Rond 1 uur ben ik naar het andere hostel gegaan en heb daar ingecheckt. Daar waar het vorige hostel geen ramen had in de slaapkamers en de gemeenschappelijke ruimte, stond dit hostel op een veel mooiere locatie en hadden ze metershoge ramen. Vanuit de dorm keek ik zo op het meer en de bergen, en ook vanuit de gemeenschappelijke ruimte had je dit mooie uitzicht. Vandaag was een super mooie dag met een wolkenloze hemel, dus besloot ik Mount John op te klimmen. Vanaf hier had je een goed uitzicht over het meer en het dorpje. De klim was in het begin redelijk steil omhoog, maar van boven had je wel een super uitzicht. Het blauwe meer en de bergen op de achtergrond met hier en daar nog wat sneeuw op de toppen, zo gaaf. Bovenop heb ik mijn lunch opgegeten en nog een beetje genoten van het uitzicht met een boek in m'n handen. Na een tijdje vond ik het wel weer tijd om terug te lopen. Op de terugweg liep ik langs de supermarkt, waar ik besloot dat ik vanavond (alweer, dat is het fijne van alleen reizen, niemand die er wat van zegt ;-)) pannenkoeken wilde eten. Ik heb eerst nog even geluierd in de zon voordat ik met bakken begon. Helaas bleek het alleen dat er geen geschikte pannen waren. Ze waren serieus allemaal zo ernstig verbogen dat ze amper op de kookpit bleven staan. Ik heb nog heel heldhaftig geprobeerd om een pannenkoek te gaan bakken, maar er was echt geen beginnen aan. Dat werd dus een ouderwets chipsavondje. Dit doen/deden we op vakantie ook altijd 1 keer. De chips heb ik afgesloten met een fruitsalade uit blik, waardoor ik me een ietsjepietsje minder schuldig voelde, haha. Vanavond was het opnieuw wachten tot het donker zou worden. In mijn kamer ontmoette ik een Taiwanese familie die met de auto aan het rondreizen waren. Toen ze hoorden dat ik alleen was en zonder auto, mocht ik 's avonds spontaan met hun mee, wat ik wel prettig vond, want zo alleen in het donker is niet helemaal mijn ding. Rond half 12 vertrokken we met de auto. We reden eerst naar de kerk en gelukkig was het vanavond een stuk helderder dan de avond ervoor. Ondanks dat er nog wel iets bewolking was, kon je nu een hele hoop sterren wel zien en dat was een mooi gezicht. We zijn daarna nog een stukje rondom Mount John gereden, maar aan de andere kant van de berg bleek het wel bewolkt te zijn, dus daar zagen we niet zo veel, waarnaar we maar terug zijn gereden naar het hostel.

Vandaag werd ik om 8 uur opgehaald door een busje om naar Mount Cook te gaan. Hier woonde Olivia, een vriendin van Teal (de dochter van het 25-jarig bruidspaar toen ik bij Petrus en Phyllis was). Olivia had mij uitgenodigd om bij haar langs te komen (en te verblijven :)) en dat zag ik wel zitten. De avond ervoor kreeg ik nog een smsje dat er geen geldautomaat en geen supermarkt zou zijn in Mt. Cook. Het was hier nog kleiner dan in Lake Tekapo, dus stond ik om half 8 met mijn goede gedrag in de supermarkt om nog wat boodschappen in te slaan. Onze buschauffeur bleek ook een goede gids te zijn, want er werd overal wat verteld over de historie of natuur van waar we reden, erg interessant. We zijn zelfs nog een paar keer gestopt om foto's te maken. Rond half 10 kwamen we in Mt. Cook aan. Olivia werkt bij de toeristeninformatie hier, dus daar kon ik haar makkelijk vinden. Rond 10 uur zag ze kans mij even snel naar haar huisje te brengen. Zij is daarna terug gegaan naar haar werk en ik heb de rest van de dag rustig aan gedaan. Ik moest hoog nodig wassen, dus daar begon ik mee. Verder mijn blog weer bijwerken, een boekje lezen en vooral genieten van het uitzicht vanuit de tuin, want die zou ik thuis ook best willen hebben. Volgens mij val ik behoorlijk in herhaling, maar al die uitzichten zijn zo ontzettend gaaf, het is zo'n mooi land. Rond 5 uur kwam Olivia terug van haar werk en hebben we de pannenkoekenmix van gisteravond opgebakken (Olivia had wel goede pannen :)). Na een aantal mislukte pannenkoeken ging het bakken steeds beter en heb ik Olivia kennis laten maken met een kaas pannenkoek, want dit kennen ze in Nieuw-Zeeland niet. Na het avondeten wilden we naar Matthew lopen, een vriend van Olivia, maar hij stond al bij ons aan de deur. Onderweg had hij wat frambozen en druiven geplukt, welke we lekker opgegeten hebben. Hij had de volgende dag ook vrij en we besloten dat we daarom wel wat met zijn drieën konden doen.

Woensdag stonden we daarom om 9 uur al buiten. We zouden een wandeling naar de Hooker Valley gaan maken. Dit pad eindigt bij een groot meer met allemaal ijsblokken erin. Omdat zowel Olivia als Matthew bij de toeristeninformatie werken, kennen zij de omgeving erg goed. Ze hadden dan ook samen een soort onofficiële route uitgestippeld vanaf het einde van het Hooker Valley pad. Het grappige is dat als je hier rondloopt, je feitelijk aan de andere kant van de Frans Josef Glacier (en ook Fox Glacier) zit. Langs de westkust van het Zuidereiland is het vaak slecht weer, maar door alle bergen heb je er aan deze kant bijna geen last van. We hadden dan ook een mooie blauwe lucht, maar er stond wel heel erg veel wind. Op het pad hadden we hier nog niet zo heel veel last van, maar zodra we het pad afgingen en verder gingen op een stuk waar geen pad lag, merkten we het pas echt. Dit was een open vlakte en het ging steeds harder waaien, we waren soms zelfs amper in staat om stil te blijven staan en het water werd door de windkracht ook omhoog geblazen. Dit laatste resulteerde in natte broeken. Halverwege moesten we helaas besluiten dat er echt teveel wind stond en dat het gevaarlijk zou worden als we verder zouden gaan. Daarbij zagen we donkere wolken over de berg komen, dus er zou wel eens slecht weer op komst kunnen zijn. Onze terugweg ging, mede door de wind, een stuk sneller dan heen en we waren rond lunchtijd ook weer terug. Nadat we alle drie onze lunch naar binnen hadden gewerkt, begon het inderdaad te regen en zijn we naar een café in het dorp gegaan. Een warme chocomelk ging er prima in. Daarna zijn we weer teruggelopen en is Matthew een rondje gaan hardlopen. Olivia is met het eten begonnen en ik heb een boek gelezen. 's Avonds na het avondeten begon het weer droog te worden en wilden Olivia en ik nog wel heel even naar buiten. Haar huisje is namelijk erg klein en dan komen de muren al snel op je af. We hebben nog een wandeling van een half uurtje gemaakt en zijn daarna ons bed ingekropen.

We werden wakker met een donkergrijze lucht en wat lichte regen. Vandaag stond er niks op het programma, dus we hadden lekker uitgeslapen. Bij 1 van de backpackers boden ze sinds kort een ontbijtmenu aan en Olivia wilde dat wel eens uitproberen. Ik vond het prima, dus zaten we al snel aan een voor ons gekookt ontbijt. Het leek er niet op dat het nog zou gaan opklaren, dus we besloten om naar Twizel te rijden. Daar zit de dichtstbijzijnde supermarkt en Olivia moest boodschappen doen. Daarbij is het vanwege de bergen, zodra je Mount Cook uitrijdt, ook meestal meteen mooi weer. Dit bleek vandaag ook zo te zijn. We zaten nog geen 10 minuten in de auto of de zon liet zich al zien. Na de boodschappen zijn we nog even naar een meer daar in de buurt gereden, maar ondanks de zon, stond er behoorlijk wat wind, dus echt lekker was het niet. We begonnen daarom maar met de terugreis. In Mt. Cook bleek het nog steeds te regenen, dus hebben Olivia en ik koekjes gebakken, je moet toch wat. Het werd daardoor wel lekker warm in huis en het ging ook nog eens lekker ruiken. Vanwege de kleine oven, hadden we meerdere lichtingen koekjes, ik denk dat we uiteindelijk een stuk of 30 chocolade-chip koekjes hadden :). Aan het einde van de middag werd het droog en zijn we er nog even op uit getrokken. We hadden 's avonds een dessertavond en Olivia wilde iets met frambozen maken, dus daar gingen we naar op zoek. Deze vonden we verassend snel en met z'n tweeën ging het plukken ook snel. Thuis ging Olivia aan e slag et een appel-frambozen kruimeltaart, welke ook nog even in de oven moest. Daarna konden we vrijwel meteen door naar de dessertavond. Er kwamen allerlei collega's en vrienden van Olivia en iedereen had een (eigengemaakt) dessert meegenomen. We hadden express niet avond gegeten en konden daardoor uitgebreid aanvallen op de desserts. Er zaten echt super lekkere en eenvoudige desserts bij, die ik hopelijk ga onthouden. Rond 10 uur hield iedereen het voor gezien en zijn wij ook terug gegaan. Ik moest mijn tas weer gaan inpakken, want er stond me een reisdagje voor de boeg.

Olivia's weekend was voorbij, dus het was voor mij tijd om verder te reizen. Rond 9 uur begon Olivia met werken en had ik nog heel even de tijd voor mijn ontbijt voordat de bus me zou ophalen. Ik heb Olivia gedag gezegd, het was ontzettend gezellig en leuk en hopelijk zie ik haar (en waarschijnlijk Teal) snel weer, want ze zijn van plan om van de zomer naar Nederland te komen, altijd leuk! Om 10 uur kwam dezelfde buschauffeur als 3 dagen eerder mij ophalen en zijn we in het busje naar Twizel gereden. Ik werd bij de bushalte afgezet waar ik nog anderhalf uur (in het zonnetje, dat wel) op de volgende bus mocht wachten. Deze bus bracht me uiteindelijk naar Christchurch, de eindhalte voor vandaag. We zijn nog een half uurtje in Lake Tekapo gestopt voor een lunchpauze, maar verder was het vooral gewoon in de bus zitten en uit het raam staren. Rond half 6 kwamen we in Christchurch aan en na het inchecken heb ik een supermarkt opgezocht. Christchurch is in 2011 getroffen door een zware aardbeving en daar zie je nu nog steeds alle gevolgen van. Ik had dit al van meerdere mensen gehoord, maar het echt zelf zien is toch wat anders. Overal zijn wegversperringen om de weg te repareren, veel gebouwen staan leeg en/of in de stijgers en er zijn veel gebouwen in zeecontainers gestopt. Ik liep rond 6 uur in de stad rond, het tijdstip waarop veel winkels sluiten, maar het nog wel licht is, maar ik vond het nu al als een spookstad aanvoelen. Ik loop hier liever niet in mijn eentje in het donker over straat. Begrijp me niet verkeerd, Nieuw-Zeeland is 1 van de meest veilige landen waar ik tot nu toe gereisd heb en ik voel me hier ook niet onveilig, maar wel enigszins onprettig. Ik ben daarom na het eten maken lekker binnen gebleven en heb een filmpje gekeken. Mijn bus zou de volgende morgen ook weer vroeg vertrekken, dus het werd geen latertje.

Om 7 uur stond ik alweer paraat bij de bushalte, wachtend op mijn bus naar Kaikoura. Gelukkig was deze op tijd en konden we redelijk snel instappen en wegrijden. De weg was niet heel bijzonder en met tussendoor nog een kleine pauze, kwamen we rond 10 uur 's morgens in Kaikoura aan. Ik kon gelukkig meteen inchecken en ben toen het dorpje maar eens gaan bekijken. Dit plaatsje staat bekend om het zwemmen met dolfijnen en zeehonden, dus dat moest ik wel zelf ondervinden natuurlijk. Toen ik bij het dolfijnen zwemmen aankwam, bleek deze voor vandaag en morgen al helemaal vol te zitten, maar ik kon wel op een wachtlijst geplaatst worden. Zo gezegd, zo gedaan, maar ik had er eerlijk gezegd weinig vertrouwen in. De hosteleigenaar wees mij daarom op het zwemmen met zeehonden, wat ik uiteindelijk geboekt heb, als een soort alternatief. Om 2 uur moesten we ons in de winkel melden en werden we aangekleed met een compleet wetsuit en de overige snorkel benodigdheden. Er zat een Canadees meisje, Jacqueline, in deze groep die in hetzelfde hostel als ik sliep. Het bleek dat de boot voor ons iets vertraging had opgelopen, dus we moesten even wachten, geen probleem. Iedereen kwam enthousiast van de boot af, wat veel goeds beloofde. De golven op zee waren ondertussen behoorlijk hoog, er kwam een harde wind aanzetten, maar we hadden een goede schipper, die rustig vaarde. Door de wind hadden de zeehonden alleen niet veel zin meer om te zwemmen, waardoor ze de rotsen niet afkwamen. Na ruim een uur zoeken hebben we de actie opgegeven en moesten we helaas terug naar de kant zonder het water in geweest te zijn. Uiteraard is dit een risico (alhoewel het slagingspercentage op 96% ligt), maar de dame achter de balie vond het zo sneu voor ons dat we niet eens het water in waren gegaan dat we of ons geld terug mochten of het morgen opnieuw mochten proberen. Jacqueline en ik besloten om het de volgende dag nog een keer te proberen. Terug bij het hostel bleek ik gebeld te zijn voor het dolfijnen zwemmen en bij het terugbellen was het plekje zowaar nog steeds vrij! Ik kon met de tour van half 6 de volgende morgen mee. Jacqueline en ik besloten 's avonds samen nachos te maken voor diner en daarna heb ik nog even geskyped. Toen was het toch wel tijd om m'n bed in te duiken, want het zou opnieuw een vroege ochtend worden.

Om half 5 werd ik wakker van mensen in mijn kamer die terug kwamen van het uitgaan. Tsja, de 1 gaat erin en de ander gaat eruit. Na een ontbijtje zijn Jacqueline en ik naar de briefingsruimte gelopen, waar we onze spullen kregen en wat informatie. Er bleken hoge golven te zijn vandaag, waardoor de kans op zeeziekte erg groot was, ik heb dus toch nog maar even snel een pilletje ingenomen (wat achteraf gezien de allerbeste beslissing was). Rond 6 uur gingen we de boot op en vaarden we uit. We hebben eerst een poosje moeten rond zoeken naar de dolfijnen en toen die eenmaal gevonden waren, mochten de zwemmers de zee induiken. Het water was maar 17 graden, wat echt koud is, maar waar ik de eerste keer met mijn wetsuit aan, gelukkig niet veel last van had. De dolfijnen die hier rondzwemmen zijn de Dusky dolfijnen en ze zijn allemaal wild. Er zijn een paar dingen die je kunt doen om hun aandacht te trekken, zoals onder andere geluid maken door je snorkel heen. Bij deze eerste zwempartij had ik niet zoveel mazzel, ik zag de dolfijnen wel, maar steeds op een afstandje. We werden ook al snel terug in de boot geroepen en vaarden verder naar de volgende groep. Deze was een stuk groter en hier was het echt gaaf. De 1 voor de ander kwam langs zwemmen. Ik heb heel wat foto's en filmpjes gemaakt (let bij de filmpjes niet op mijn geluidjes door m'n snorkel heen ;-)) en het was echt super gaaf! Het werd na een tijdje wel een beetje koud in het water en stiekem was ik ook best wel blij dat we het water weer uit moesten. Het bleek dat we er al een half uur inlagen. Na nog wat informatie op de boot over de dolfijnen en wat foto's vanaf de boot, was het tijd om terug te varen. Rond 9 uur waren we weer terug in de winkel en ik had het idee dat de dag al bijna om was. We hebben onszelf opgewarmd met een koek en een warm drankje. Om 11 uur zouden we het zwemmen met de zeehonden hebben, maar toen we daar aankwamen bleken de golven nog hoger geworden te zijn en werd er besloten dat de tour voor vandaag niet door zou gaan. Helaas, maar gelukkig wel ons geld terug gehad. Jacqueline en ik zijn daarna nog even over de markt gelopen en Jacqueline is daarna in haar auto gestapt om verder te reizen. Ik besloot om een uitgebreide warme douche te nemen en de rest van de dag lekker rustig aan te doen. Het werd dus een middagje internetten, boek lezen en tv kijken. 's Avonds heb ik mijn tas weer ingepakt en lag ik al vroeg in bed, 2 keer zo vroeg opstaan is geen vakantie meer ;-).

Vandaag werd ik om 10 uur opgehaald met de bus om terug naar Picton te gaan. Zo'n 2,5 uur later kwamen we daar aan, bij de ferry terminal. Om 2 uur ging de boot terug naar Wellington. De zee was dit keer een stuk ruiger dan de keer hiervoor (wat ik wel had verwacht, want ik hoorde later dat onze zwemmen met dolfijnen tour de laatste was geweest die doorging, daarna was het voor 2 dagen afgekeurd). Gelukkig had ik nergens last van en kwamen we rond etenstijd netjes in Wellington aan. Met de shuttlebus ben ik naar het treinstation gegaan, waar vandaan mijn volgende bus ook zou vertrekken. De opstap plaats was buiten bij de McDonalds, dus 3 keer raden waar ik mijn avondeten heb gehaald, haha. Om 8 uur vertrok de bus van Wellington naar Auckland. Ik had voor het eerst een nachtbus in Nieuw-Zeeland. De busreis ging verder prima en ik heb heel af en toe zelfs nog wat kunnen slapen.

Om half 7 kwamen we in Auckland aan. Ik had al een hostel geboekt en nadat ik daar aankwam heb ik eerst anderhalf uur moeten wachten voordat de receptie open ging en ik in kon checken. Omdat ik Auckland al eerder helemaal verkend had, werden het dit keer 2 dagen van vooral veel dingen uitzoeken en regelen. Na het ontbijt ben ik eerst even de stad ingegaan om nog wat laatste spulletjes te kopen en informatie bij de toeristeninformatie op te vragen. Daarna ben ik terug gegaan naar het hostel en heb ik veel op internet opgezocht, voornamelijk over de rest van mijn tijd in Nieuw-Zeeland. Terwijl ik daar zat kwam er een jongen uit Krommenie, Justin, binnen. Ik kende hem wel van gezicht van thuis, maar het blijft toch wel raar om een 'bekende' zo ver weg tegen te komen. Na onze verhalen te hebben uitgewisseld, bleek hij 's avonds met Wouter en Jamie uit eten te gaan en vroeg of ik mee wilde. Dat leek me natuurlijk wel leuk, dus zo kwam het dat ik nog een keer uit eten ging met Jamie en Wouter. Het was hartstikke gezellig en fijn om weer even ouderwets over de Zaanstreek te kunnen praten. Het was dan ook jammer dat we na het eten toch echt weer afscheid moesten nemen, de reünie komt in Nederland wel weer :). Justin en ik zijn terug gelopen naar het hostel en ons bed in gedoken, we zouden allebei de volgende dag weer vertrekken.

Na het uitchecken ben ik bij de toeristeninformatie langs gegaan om bustickets te boeken. De laatste 2 weken van mijn reis door Nieuw-Zeeland liggen nu ook helemaal vast. Daarna ben ik terug naar het hostel gegaan om ook nieuwe hostel te boeken en mijn blog weer iets bij te werken. Daarna was het voornamelijk wachten tot ik opgepikt zou worden. Ik ga namelijk een meditatiecursus doen. En dat is waar ik nu ben, wachtend totdat ik opgehaald en afgezet wordt.

De meditatiecursus duurt 10 dagen. Ik mag in deze 10 dagen geen contact hebben met de buitenwereld, dus even geen mobiel, iPad of ereader voor Mandy. Het heeft niks met religie te maken, maar is erop gericht om je te concentreren op je ademhaling en met jezelf bezig te zijn. Ik ben heel benieuwd hoe ik het ga vinden. In Azië hoor je bijna alle reizigers hierover, wat mij aanstak om er ook eens at informatie over op te zoeken. Uiteraard zal ik verslag uitbrengen zodra ik weer in de bewoonde wereld ben. In de tussentijd, m'n ouders weten waar ik zit, dus mocht iemand echt hele hoge nood hebben om me te spreken (ik zou niet weten wie of waarom, maar je weet het niet ;-)), dan moeten jullie hun even contacten. Tot over 10 dagen...

Liefs