Op de koeienfarm!
Door: Mandy G
Blijf op de hoogte en volg Mandy
12 November 2010 | Canada, New Canaan
Regen, regen, regen, regen en nog meer regen. Volgens mij is alle regen (die zich de afgelopen vier weken nog niet heft laten zien ) nu tegelijk gevallen. Het is amper droog geweest, maar goed, dat herinnert mij weer even aan Nederland, want we zijn alweer over de helft. Het vliegt voorbij, maar begin Nederland ondertussen wel een beetje te missen (ook al hebben ze hier overheerlijke pindakaas-roomkaas taart ;-))...
Woensdag had ik een echte reisdag. ‘s Ochtends ben ik door Jason en Carly afgezet bij de trein om weer een treinreis terug nar Toronto te maken. HIer mocht ik overstappen op de bus naar het vliegveld. Nadat ik ‘s ochtends net tegen Jason had gezegd dat het zo lekker rustig is op de wegen in Canada en ik og geen file heb meegemaakt, komen we natuurlijk in een giga-file terecht. Dus het ritje dat normaal drie kwartier duurt, duurde nu anderhalf uur. Ik heb m’n lesje weer geleerd, je mag de Goden niet verzoeken... Wel op tijd voor m’n vlucht kon ik inchecken om naar Moncton te vliegen. Daar stonden Helen en Bob mij al op te wachten om naar hun huis in New Canaan te gaan.
Donderdag ben ik samen met Helen naar Moncton gegaan. Dit is ongeveer een uur rijden en het eerste grotere stadje dat je tegenkomt als je ergens naartoe gaat. Helen en Bob hebben zo ontzettend veel land. Je kan voor bijna een half uur rijden, en nog steeds zie je rechts en links alleen maar hun eigen veld. Daarbij heeft hun zoon Matthew zijn eigen koeienfarm, dus hij heeft ook nog zoveel land. In mijn beleving bestaat dit hele dorpje alleen maar uit land van de familie Clarke, maar dit blijkt niet waar te zijn ;-). Helen heeft me de winkels in Moncton laten zien en we zijn naar Magnetic Hill gegaan. Dit is een heuvel waarbij je gas moet geven als je naar beneden gaat, en je je gas los kunt laten als je omhoog gaat. Het is echt heel vreemd en niemand kan het verklaren. Als je bovenaan staat, kijk je namelijk naar beneden, maar als je beneden betn, dan lijkt het of de weg recht is.
Op de terugweg (in het donker) was Helen mij aan het uitleggen hoe ik eventueel zelf naar Moncton kon rijden, dus werd mij verteld om bij de lichtjes naar rechts te gaan. Enige probleem was dat dit geen lichtjes waren, maar we recht in de ogen van een wasbeertje schenen. Gelukkig konden we nog op tijd stoppen (deze beestjes zijn namelijk niet zo snel) en zijn we er niet overheen gereden.
Vrijdag zijn we op huizenjacht gegaan! Alleen maar ontzettend grote huizen gezien (die ze hier dan weer villa’s noemen, terwijl het voor onze begrippen al 4 keer een villa is). We konden niet te laat naar huis want er moest gebakken worden; een heuse peanutbutter-pie, oftewel een pindakaas-roomkaas taart. Ik weet het, het klinkt niet echt smakelijk, maar dat is het wel! Men neme wat pindakaas, wat roomkaas, slagroom, poedersuiker en mixen maar. Als het gals gemixt is doe je het in een taartvorm, wat verpulverd chocola erboven op en even stijf laten worden in de koelkast. Een kind kan de was doen en het is echt heerlijk (alleen iets minder goed voor de lijn ;-)).
’s Avonds kwam de hele familie voor het avondeten, dus het was een gezellige boel. Ik kon eindelijk m’n tas een beetje uitruimen door de cadeautjes die ik van Monica had gehad uit te delen. Daarna moest ik me omkleden om Matthew te helpen met koeien melken. Jawel, Mandy is even boerinnetje geworden! Hij had ook nog een aantal kleine kalfjes, dus ontzettend lief om te zien. Maar aangezien het leven van een boer(in) niet over rozen gaat, moest er ook gewerkt worden. Om te beginnen met het opruimen van alle overheerlijke koeienvlaaien. Wat een werk, denk je eindelijk klaar te zijn, beginnen ze gewoon weer overnieuw te schijten (het zijn echt vrouwen, want ze gaan ook nog eens allemaal tegelijk... ;-)). Vervolgens geef je ze wat eten en kan je beginnen met het melken. Toen we eindelijk klaar waren mochten we alle modder (want ja, het regende nog steeds) uit de stal schrapen en natuurlijk nogmaals de vlaaien opruimen. Rond half 1 waren we klaar en kon ik m’n bedje inkruipen.
Zaterdag was het eindelijk een beetje droog, dus zijn Helen en ik er op de quad op uit gegaan. Gezien het vele land dat van hun is konden we gaan en staan waar we wilden. Echt leuk om een keer op zo’n ding gereden te hebben, net een bulldozer, hij gaat overal overheen, hoe steil of modderig het ook is.
Omdat het ’s middags natuurlijk weer eens regende ben ik Patrick maar gaan helpen met het melken van de koeien. Patrick en zijn vader Bob werken op een koeienboerderij even verderop. Deze boerderij is iets groter dan die van Matthew en er waren zoveel meer kalfjes! De jongste daar is 2 weken oud (maar Matthew kwam gedurende de dag even langs om te melden dat zijn koe vrijdagnacht was bevallen, dus nu heb ik een kalfje van een dag oud gezien)! Hier hetzelfde ritueel als bij Matthew, alleen bleken deze kalfjes mijn trui en broek wel lekker te vinden, dus ik werd zo’n beetje opgegeten door ze. Nadat we klaar waren met werken mocht ik nog even mee met Bob in de truck, maar wat een klus om er berhaupt in te klimmen zeg ;-).
’s Avonds ben ik samen met Patrick naar Moncton gereden. Ik heb eindelijk m’n eerste lekkere alcoholdrankje gevonden; een chocolade wodka! Patrick wilde het niet eens proberen omdat het een vrouwendrankje was, beetje jammer weer.. Uiteindelijk zijn we in het Casino beland en een gezellige avond, een lichte portomonnee en een 1 cent voucher rijker konden we weer naar bed.
Zondag ben ik mee geweest naar de kerk, waar een speciale bijeenkomst was omdat het hier op 11 november ‘Remember day’ is. Op deze dag herdenken ze alle mensen die zijn omgekomen tijdens de oorlogen.
’s Middags ben ik met Helen naar de Atlantische Oceaan gereden, maar omdat het zo ontzettend hard regende, konden we niet eens de auto uit om even over het strand te lopen. Ach, volgende keer beter..
Maandag ben ik met Helen naar haar nicht toe gereden, want die hadden paarden, kon ik die ook nog even zien voordat ik er weer vandoor ging. Helaas regende het voor de verandering weer eens de hele dag, dus hebben we verder niet heel veel kunnen doen.
Aangezien m’n familie denkt dat ik een computerexpert ben (heb tot nu toe op alle computers Skype genstalleerd, wat een wereldwonder, haha) hadden ze bedacht ik wel even naar hun computer kon kijken. Maar nu is John wel een scrabble spel en een voetbalkanaal rijker op zijn laptop.
Dinsdag zou ik naar Nicole gaan. Zowel Nicole als Helen zouden tot halverwege rijden zodat ik kon overstappen. Helaas voelde Nicole zich niet zo lekker en moest dit uitgesteld worden tot woensdag. Natuurlijk regende het weer, dus besloot ik om Patrick nog maar eens te helpen met melken. Dit keer kreeg ik mijn eigen ‘dip flesje’ (wat ze gebruiken om de tieten mee schoon te maken). Matthew kwam ook nog langs om een aantal koeien zwanger te maken. Zo maak je nog eens wat mee..
In ieder geval, ik ben uitgenodigd om van de zomer terug te komen en te helpen op de boerderij. Iedereen was helemaal verbaasd dat ik absoluut niet bang was voor de koeien en ik weet nu hoe ik ze moet melken, dus dat zou wel gezellig zijn. Maar ik denk dat ik het toch maar even op m’n baantje bij het Ibis hou....
Nog iets meer dan twee weken te gaan, waarin ik behoorlijk ga rondreizen, maar dat lezen jullie vanzelf wel!
Bedankt voor alle leuke reacties!
xx
P.S. Als iemand van de BrunaBende nog een goed idee heeft om mijn spullen zo goedkoop mogelijk per post te verzenden, dan wordt diegene bij deze verzocht een reactie achter te laten. Op het moment dat dit verslag op internet verschijnt hebben we alweer geshopt en ben ik iets te veel spullen rijker... ;-)
Woensdag had ik een echte reisdag. ‘s Ochtends ben ik door Jason en Carly afgezet bij de trein om weer een treinreis terug nar Toronto te maken. HIer mocht ik overstappen op de bus naar het vliegveld. Nadat ik ‘s ochtends net tegen Jason had gezegd dat het zo lekker rustig is op de wegen in Canada en ik og geen file heb meegemaakt, komen we natuurlijk in een giga-file terecht. Dus het ritje dat normaal drie kwartier duurt, duurde nu anderhalf uur. Ik heb m’n lesje weer geleerd, je mag de Goden niet verzoeken... Wel op tijd voor m’n vlucht kon ik inchecken om naar Moncton te vliegen. Daar stonden Helen en Bob mij al op te wachten om naar hun huis in New Canaan te gaan.
Donderdag ben ik samen met Helen naar Moncton gegaan. Dit is ongeveer een uur rijden en het eerste grotere stadje dat je tegenkomt als je ergens naartoe gaat. Helen en Bob hebben zo ontzettend veel land. Je kan voor bijna een half uur rijden, en nog steeds zie je rechts en links alleen maar hun eigen veld. Daarbij heeft hun zoon Matthew zijn eigen koeienfarm, dus hij heeft ook nog zoveel land. In mijn beleving bestaat dit hele dorpje alleen maar uit land van de familie Clarke, maar dit blijkt niet waar te zijn ;-). Helen heeft me de winkels in Moncton laten zien en we zijn naar Magnetic Hill gegaan. Dit is een heuvel waarbij je gas moet geven als je naar beneden gaat, en je je gas los kunt laten als je omhoog gaat. Het is echt heel vreemd en niemand kan het verklaren. Als je bovenaan staat, kijk je namelijk naar beneden, maar als je beneden betn, dan lijkt het of de weg recht is.
Op de terugweg (in het donker) was Helen mij aan het uitleggen hoe ik eventueel zelf naar Moncton kon rijden, dus werd mij verteld om bij de lichtjes naar rechts te gaan. Enige probleem was dat dit geen lichtjes waren, maar we recht in de ogen van een wasbeertje schenen. Gelukkig konden we nog op tijd stoppen (deze beestjes zijn namelijk niet zo snel) en zijn we er niet overheen gereden.
Vrijdag zijn we op huizenjacht gegaan! Alleen maar ontzettend grote huizen gezien (die ze hier dan weer villa’s noemen, terwijl het voor onze begrippen al 4 keer een villa is). We konden niet te laat naar huis want er moest gebakken worden; een heuse peanutbutter-pie, oftewel een pindakaas-roomkaas taart. Ik weet het, het klinkt niet echt smakelijk, maar dat is het wel! Men neme wat pindakaas, wat roomkaas, slagroom, poedersuiker en mixen maar. Als het gals gemixt is doe je het in een taartvorm, wat verpulverd chocola erboven op en even stijf laten worden in de koelkast. Een kind kan de was doen en het is echt heerlijk (alleen iets minder goed voor de lijn ;-)).
’s Avonds kwam de hele familie voor het avondeten, dus het was een gezellige boel. Ik kon eindelijk m’n tas een beetje uitruimen door de cadeautjes die ik van Monica had gehad uit te delen. Daarna moest ik me omkleden om Matthew te helpen met koeien melken. Jawel, Mandy is even boerinnetje geworden! Hij had ook nog een aantal kleine kalfjes, dus ontzettend lief om te zien. Maar aangezien het leven van een boer(in) niet over rozen gaat, moest er ook gewerkt worden. Om te beginnen met het opruimen van alle overheerlijke koeienvlaaien. Wat een werk, denk je eindelijk klaar te zijn, beginnen ze gewoon weer overnieuw te schijten (het zijn echt vrouwen, want ze gaan ook nog eens allemaal tegelijk... ;-)). Vervolgens geef je ze wat eten en kan je beginnen met het melken. Toen we eindelijk klaar waren mochten we alle modder (want ja, het regende nog steeds) uit de stal schrapen en natuurlijk nogmaals de vlaaien opruimen. Rond half 1 waren we klaar en kon ik m’n bedje inkruipen.
Zaterdag was het eindelijk een beetje droog, dus zijn Helen en ik er op de quad op uit gegaan. Gezien het vele land dat van hun is konden we gaan en staan waar we wilden. Echt leuk om een keer op zo’n ding gereden te hebben, net een bulldozer, hij gaat overal overheen, hoe steil of modderig het ook is.
Omdat het ’s middags natuurlijk weer eens regende ben ik Patrick maar gaan helpen met het melken van de koeien. Patrick en zijn vader Bob werken op een koeienboerderij even verderop. Deze boerderij is iets groter dan die van Matthew en er waren zoveel meer kalfjes! De jongste daar is 2 weken oud (maar Matthew kwam gedurende de dag even langs om te melden dat zijn koe vrijdagnacht was bevallen, dus nu heb ik een kalfje van een dag oud gezien)! Hier hetzelfde ritueel als bij Matthew, alleen bleken deze kalfjes mijn trui en broek wel lekker te vinden, dus ik werd zo’n beetje opgegeten door ze. Nadat we klaar waren met werken mocht ik nog even mee met Bob in de truck, maar wat een klus om er berhaupt in te klimmen zeg ;-).
’s Avonds ben ik samen met Patrick naar Moncton gereden. Ik heb eindelijk m’n eerste lekkere alcoholdrankje gevonden; een chocolade wodka! Patrick wilde het niet eens proberen omdat het een vrouwendrankje was, beetje jammer weer.. Uiteindelijk zijn we in het Casino beland en een gezellige avond, een lichte portomonnee en een 1 cent voucher rijker konden we weer naar bed.
Zondag ben ik mee geweest naar de kerk, waar een speciale bijeenkomst was omdat het hier op 11 november ‘Remember day’ is. Op deze dag herdenken ze alle mensen die zijn omgekomen tijdens de oorlogen.
’s Middags ben ik met Helen naar de Atlantische Oceaan gereden, maar omdat het zo ontzettend hard regende, konden we niet eens de auto uit om even over het strand te lopen. Ach, volgende keer beter..
Maandag ben ik met Helen naar haar nicht toe gereden, want die hadden paarden, kon ik die ook nog even zien voordat ik er weer vandoor ging. Helaas regende het voor de verandering weer eens de hele dag, dus hebben we verder niet heel veel kunnen doen.
Aangezien m’n familie denkt dat ik een computerexpert ben (heb tot nu toe op alle computers Skype genstalleerd, wat een wereldwonder, haha) hadden ze bedacht ik wel even naar hun computer kon kijken. Maar nu is John wel een scrabble spel en een voetbalkanaal rijker op zijn laptop.
Dinsdag zou ik naar Nicole gaan. Zowel Nicole als Helen zouden tot halverwege rijden zodat ik kon overstappen. Helaas voelde Nicole zich niet zo lekker en moest dit uitgesteld worden tot woensdag. Natuurlijk regende het weer, dus besloot ik om Patrick nog maar eens te helpen met melken. Dit keer kreeg ik mijn eigen ‘dip flesje’ (wat ze gebruiken om de tieten mee schoon te maken). Matthew kwam ook nog langs om een aantal koeien zwanger te maken. Zo maak je nog eens wat mee..
In ieder geval, ik ben uitgenodigd om van de zomer terug te komen en te helpen op de boerderij. Iedereen was helemaal verbaasd dat ik absoluut niet bang was voor de koeien en ik weet nu hoe ik ze moet melken, dus dat zou wel gezellig zijn. Maar ik denk dat ik het toch maar even op m’n baantje bij het Ibis hou....
Nog iets meer dan twee weken te gaan, waarin ik behoorlijk ga rondreizen, maar dat lezen jullie vanzelf wel!
Bedankt voor alle leuke reacties!
xx
P.S. Als iemand van de BrunaBende nog een goed idee heeft om mijn spullen zo goedkoop mogelijk per post te verzenden, dan wordt diegene bij deze verzocht een reactie achter te laten. Op het moment dat dit verslag op internet verschijnt hebben we alweer geshopt en ben ik iets te veel spullen rijker... ;-)
-
13 November 2010 - 00:02
BB:
Ik heb zitten schateren! Wat heb je weer een geweldig verslag gemaakt, echt super.
Vooral omdat het nu net lijkt of die Matthew zélf de koeien zwanger heeft gemaakt :-) :-) :-)
Het wordt overigens tijd dat je terug komt want ik geloof dat je het Nederlands begint te vergeten, een koe wordt niet gemelkt maar gemolken.
Wel gaaf dat je zo mee mocht helpen, whahaha, ik bedenk me net dat je als je terug bent meteen mee kunt doen aan Boer Zoekt Vrouw!!!
Leuk die foto's ook, koeien zijn best lief, vind ik.
Jij hebt tenminste een levende raccoon (mag volgens mij met 1 en/of 2 c's) gezien, wij alleen maar aangereden exemplaren en dat terwijl het van die prachtige beestjes zijn.
Tja, die extra bagage, ik ken dat gevoel maar al te goed. Bovendien heb je nog 2 weken te gaan dus het zal alleen maar meer worden.
Er zit maar 1 ding op en dat is meenemen in het vliegtuig want versturen is hartstikke duur!
Probeer bij een garage sale ofzo een hele goedkope koffer te scoren en als dat niet lukt zul je op zoek moeten naar een hele dikke kartonnen doos o.i.d.
Wij betaalden $50 voor een extra koffer in Amerika en dat was ongeveer 35 euro, dus dat valt best nog wel mee. Per post versturen kost veel meer + de kans dat het zoekraakt.
Ik ga eens even voor je op internet struinen of ik kan ontdekken wat het vanuit Canada kost.
Wordt dus vervolgd.
Bedankt en ik hoop dat de laatste weken je wat beter weer brengen.
Hier hadden we wind, wind, wind en nog eens wind en de regen, regen, regen en nog eens regen komt er geloof ik morgen aan :-). -
13 November 2010 - 00:40
BB:
Zo, ik heb me rot gezocht en ben eigenlijk niet veel wijzer geworden.
Ik denk dat het uitmaakt met welke maatschappij je vliegt.
Dit heb ik gevonden:
Welke maat handbagage-koffer wordt aangeraden als je regelmatig ook met buitenlandse maatschappijen vliegt?
Redactie: Er gelden geen algemene maten voor handbagage. De IATA adviseert de aangesloten maatschappijen 56 cm x 45 cm x 25 cm als maximale omvang te hanteren, met mogelijk een uitzondering voor muziekinstrumenten. In de praktijk hanteert elke luchtvaartmaatschappijen weer andere maximale maten en maximale gewichten, dus nakijken op de websites van de desbetreffende maatschappij..
KLM
Handbagage: 55×35x25 cm., maximaal 12 kg.
Ruimbagage: 20 kg. per persoon. (Vanuit Amerika en Canada: Twee (2) stuks van maximaal 23 kg. per stuk en met de maximale afmeting van 158 cm).
Ik denk dat je gewoon even moet (laten) bellen met de maatschappij waar je mee vliegt.
Als je alleen je mega-rugzak hebt, kun je in elk geval flink wat handgagage meenemen. Bijv. in een kartonnen doos in de maat van zo'n trolley.
En anders zit er niets anders op als een extra koffer inchecken. Zorg dat je geen overgewicht in je ruimbagage hebt!!! want dat betekent dat je dan net als wij op je knieën, in front of all people, smerige onderbroeken moet gaan overhozen, hihihi.
Overgewicht is heel duur, ik geloof iets van 150 of 160 dollar (weet niet zeker) en een extra koffer dus maar een dollar of 50.
Wij vlogen NIET met KLM en mochten dus maar 1 koffer pp meenemen. De vorige keren mocht er 32 kilo inzitten, dat was nu opeens maar 23 kilo, scheelt je bijna een koffer aan gewicht met 2 personen. De lullo's. Pardon...
Ik wilde nog iets zeggen maar het schiet me nu niet te binnen.
Over en sluiten dus maar voorlopig, have fun!
By the way, it's 1.40 AM. -
13 November 2010 - 00:50
BB:
Word ik al vervelend???
Nog even dit ter vergelijking:
Ik heb van de week een Sinterklaastijdschrift naar Amerika gestuurd van 672 gram.
Weet je wat ik daarvoor moest betalen??
€19,95!!! Zo'n $30 dus.
Ongelooflijk maar waar.
Dan valt die $5o voor een extra koffer nogal mee, nietwaar?
Doeidoei
Ber -
13 November 2010 - 09:54
Dya:
Wat jammer dat het zo regent en je er niet op uit kan.
Leuke foto's weer en ik ben benieuwd naar de pindakaastaart.
groetjes Dya -
13 November 2010 - 14:25
Maud:
Haha, wat een lekkere laatste foto!!! :D Leuke afsluiter! Neem t recept mee, kunnen we t hier ook maken! Ben wel benieuwd! :)
Kus! -
13 November 2010 - 14:44
Wil:
hallo nicht,
wat weer een verhalen zeg, oma vas zal het wel leuk vinden,dat je op de boerderij bent geweest.
zonde, dat het rot weer was,- ook hier is het heel herfstachtig geweest.
Word je al een beetje gek van BB haar verhalen.
Mijn berichtje valt wel in het niet , maar het is wel goed bedoeld hoor.
Nou Mandy, geniet er weer van en tot het volgende verslag
Dikke kus -
13 November 2010 - 15:44
Hanny En Timo:
Hey lieverd, we vertrekken bijna vanaf het Ibis in Praag. Leuk om net je ontzettend leuke verhaal te hebben kunnen lezen. En wat een mooie foto's zeg. Gave reacties heb je alweer gehad, grappig hoor dat je dit ook gewoon in Praag kan ophalen en straks wordt onze eerst volgende reaktie weer vanuit Wormer.Lekker gaan genieten bij Nicole en het wordt nu wel een beetje aftellen geblazen he. Wij hebben net nog even een lekker flesje wijn gekocht, zodat we hopelijk goed kunnen slapen in de trein, op 3 hoog. Hopelijk hoeven we niet meteen om 18.30 uur het bed in. We hebben wel ontzettend genoten hier met heel mooi weer, jas gewoon open, een hoop mooie foto's gemaakt, ook van het hotel voor jou. Berrie heeft al weer heel wat voor je uitgezocht he? Leuk en lief he? Nou Meissie, wij gaan richting PRAHANA station om vervolgens nog wat te eten en dan af te reizen. Groetjes voor iedereen daar en een paar vette knuffels van ons beidjes DOEI!!!! -
14 November 2010 - 18:46
Nummer 27:
hoi Mandy, al veel gezien en gedaan.
Zit het programma al in je hoofd voor als je alleen gaat reizen? Nog veel plezier en geniet er maar lekker van.
Groetjes van ons -
15 November 2010 - 08:23
Letty:
Hoi Mandy,
Ik heb weer genoten van jouw verslag en heb alle foto's nog eens achter elkaar bekeken. Wat zijn het er al veel zeg! Zo krijgen wij ook een erg goede indruk.
Het valt mij aan jouw verslagen ook op dat je al erg begint te wennen aan het Engels. Droom je al in het Engels?
Ik wil BB (wie dat ook moge zijn) ook even de complimenten geven voor zijn leuke reacties op jouw verslagen.
Ik ben benieuwd hoe jij je laatste 14 dagen gaat invullen, ik kijk al uit naar het volgende verslag.
Heb jij Nicole nou toch nog ontmoet?
Liefs van Letty
-
15 November 2010 - 20:43
Rita:
Hoi Mandy,
Jeetje, je verslagen worden steeds langer en blijven nog steeds heel erg leuk om te lezen! Ik dacht even dat Matthew de koeien zwanger moest maken, maar later begreep ik a.d.h.v. de foto's hoe dat in z'n werk gaat! Het zijn trouwens hele leuke foto's die je plaatst, zo kunnen we ons helemaal een voorstelling maken hoe je het hebt. Ben benieuwd hoe je het de laatste 2 weken hebt.
Groetjes,
Rita en Rob -
15 November 2010 - 23:00
BB:
Oke, ik stel me dan maar even voor.
Ik ben BrunaBer (BB) oftewel Berry die bij Bruna in Wormer werkt.
Al een tijdje trouwens :-)
Mijn man en ik (ja, ik ben dus een vrouw) zijn dit jaar o.a. ook in (west) Canada geweest dus ik vind het erg leuk om al die verslagen te lezen daar ik een Amerika-tic heb.
De zus van Mandy's moeder Hanny werkt ook bij Bruna en is dus mijn collega Williebillie.
Mandy, ik heb nog even op het papier gekeken wat bij de tickets geniet was, maar daar word je ook niet wijzer van.
Bellen lijkt me echt de beste oplossing. Succes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
